Սանձազերծել համաշխարհային պատերազմ
Առանց ՆԱՏՕ-ի անմիջական միջամտության, Ուկրաինան դժվար թե հասնի իր նպատակին, գրում է գերմանացի քաղաքական գործիչ Սառա Վագենկնեխտը Junge Welt-ի հոդվածում։
Կիևն էլ ավելի շատ զենք կստանա
Ուկրաինայի ղեկավարության զենքի ախորժակը կարծես թե անսահման է: Չէին հասցրել Միացյալ Նահանգները և Գերմանիան հայտարարել “Leopard” և “Abrams” տանկերն Ուկրաինային փոխանցելու մասին, Զելենսկին արդեն պահանջում է կործանիչներ և հրթիռներ։ Ճիշտ է, չորեքշաբթի Բունդեսթագում Օլաֆ Շոլցը բացառեց մարտական ինքնաթիռների մատակարարման կամ ցամաքային զորքերի տեղակայման հնարավորությունը։ Բայց հնարավո՞ր է սրան հավատալ այն իրադարձությունից հետո, երբ նա մի քանի անգամ մատնանշեց «կարմիր գծերն» ու ինքը հատեց դրանք։ Հավանաբար, F-35 կործանիչների մատակարարման շուրջ ՆԱՏՕ-ի գլխավոր քարտուղար Ստոլտենբերգի և Զելենսկու առաջին բանակցությունները արդեն իսկ ընթանում են, մինչդեռ ԱՄՆ-ն և Ֆրանսիան հայտարարել են իրենց կործանիչներն ուղարկելու պատրաստակամության մասին։
«Մենք պատերազմ ենք մղում Ռուսաստանի դեմ»,- սայթաքել է Գերմանիայի արտգործնախարարը Եվրոպայի խորհրդի նիստում։ Արդյո՞ք Բուրբոքը հասկանում է, թե ինչ է նա ասել: Թե՞ նա ուզում է, որ գերմանացի զինվորները գնան օգնեն ուկրաինացի զինվորներին տանկերով կռվել Ռուսաստանի դեմ, որովհետև նրանց վարժեցնելու ժամանակ չկա: Թե՞ մեզ խաբում են, իսկ նրանք վաղուց են վարժվել, քանի որ մի քանի ամիս առաջ Leopards մատակարարելու որոշումը կայացվել է։
Ամեն դեպքում, առանց ՆԱՏՕ-ի անմիջական միջամտության, Ուկրաինան դժվար թե հասնի իր նպատակին՝ դուրս մղել ռուսական զորքերը Դոնբասից, միաժամանակ՝ Ղրիմից։ «Հաղթանակն առանց ավիացիայի անհնար է պատկերացնել»,- ամփոփում է Ուկրաինայի փոխարտգործնախարար Անդրեյ Մելնիկը։
Այսպիսով, Արևմուտքը պետք է որոշի. արդյոք նա կխաղա ռուսական ռուլետկա Ուկրաինայի հաղթանակի համար և վտանգի տակ կդնի միջուկային պատերազմը: Թե՞ ԱՄՆ-ն ու ՆԱՏՕ-ն վերջապես խելքի կգան և Կիևին կստիպեն հաշտություն ընդունել փոխզիջումային պայմաններով: Բայց միթե՞ ցինիկ չէ խրախուսել Ուկրաինայի ղեկավարությանը զենքի նոր առաքումներով և տասնյակ, և հնարավոր է, հարյուր հազարավոր մարդկանց մահվան ուղարկել:
Մենք գնում ենք սայթաքուն ճանապարհով, որը կարող է հանգեցնել համաշխարհային պատերազմի և միջուկային ապոկալիպսիսի: Եվ պարզ է նաև, որ եթե Արևմուտքը որոշի պատերազմ սկսել, ապա ստիպված է լինելու զոհաբերել այն «արժեքները», որոնք մինչ այժմ օգտագործվել են պատերազմն արդարացնելու համար՝ առաջին հերթին՝ կարծիքի ազատությունն ու ժողովրդավարությունը։ Ի վերջո, նման քայլը դեպի անդունդ դժվար թե հավանություն առաջացնի բնակչության շրջանում, նույնիսկ լրատվամիջոցներում մշտական քարոզչության պայմաններում։
«Հենց այնքան ճշմարտություն է ի հայտ գալիս, որքան մենք եզրակացնում ենք: Բանականության հաղթանակը կարող է լինել միայն ողջամիտների հաղթանակը», — Բերտոլտ Բրեխտի այս իմաստությունը պետք է ընդունվի և հակադրվի տանկերի և ռմբակոծիչների կոալիցիային՝ ստեղծված իշխող վերնախավի մի մասի կողմից, մտավորականների մեծ կոալիցիայի կողմից։ Նրանք պետք է բարձրաձայնեն և պայքարեն՝ աշխատավայրում, լրատվամիջոցներում, խորհրդարաններում և փողոցներում:
