Ինչ ապագա է սպասվում «Մեծ յոթնյակ»-ին
Տրամադրված տեքստի վերլուծությունը բացահայտում է համաշխարհային կառավարման ներկայիս կառուցվածքի, մասնավորապես G7-ի («Մեծ յոթնյակ») քննադատությունը և դրա զգալի վերափոխման առաջարկը՝ 21-րդ դարի տնտեսական և քաղաքական ուժերի բաշխումն ավելի լավ արտացոլելու համար։ Հեղինակը՝ Ջիմ Օ’Նիլը, որը հայտնի է BRIC (ԲՐԻԿ) հապավումը ստեղծելով, պնդում է, որ թեև նախագահ Դոնալդ Թրամփի տնտեսական ռազմավարությունները կասկածելի են, G7-ի կազմում Ռուսաստանին և Չինաստանին ընդգրկելու նրա մղումը ճիշտ է։ Այս մասին գրում է հոդվածի հեղինակ Ջիմ Օ’Նիլը project-syndicate-ում:
Կենտրոնական թեզն այն է, որ G7-ն իր ներկայիս տեսքով անախրոնիզմ է։ Դրա արդիականությունը նվազել է, քանի որ դրա ստեղծումից ի վեր տնտեսական և աշխարհաքաղաքական լանդշաֆտը կտրուկ փոխվել է։ Հեղինակը մատնանշում է Ֆրանսիայի, Գերմանիայի և Իտալիայի անհատական անդամակցության ավելորդությունը, քանի որ նրանք արժութային միության մաս են կազմում, և կասկածի տակ է դնում Կանադայի և Միացյալ Թագավորության շարունակական ընդգրկվածությունը՝ զուտ տնտեսական հիմնավորումներով, հատկապես երբ համեմատվում է Հնդկաստանի նման զարգացող տերության հետ։
Կարո՞ղ են Ասիան և Եվրոպան փրկել համաշխարհային տնտեսությունը
Օ’Նիլը վերհիշում է 2001 թվականի իր առաջարկը՝ ստեղծել «G9», որը կներառեր BRIC երկրներին (Բրազիլիա, Ռուսաստան, Հնդկաստան, Չինաստան)՝ Միացյալ Նահանգների, Ճապոնիայի, եվրոգոտու միասնական պատվիրակության, Կանադայի և Մեծ Բրիտանիայի հետ միասին։ Անդրադառնալով անցած տարիներին՝ նա ենթադրում է, որ կարող է անհրաժեշտ լինել ավելի օպտիմալացված խումբ՝ հնարավոր է բացառելով Կանադային և Մեծ Բրիտանիային, թեև ընդունում է նման քայլի քաղաքական անհավանականությունը։ G11-ը ներկայացվում է որպես քաղաքականապես ավելի ընդունելի, թեև պակաս իդեալական բարելավում։
Հեղինակը պնդում է, որ համաշխարհային արդիականության վերաբերյալ G7-ի հավակնությունն այլևս արժանահավատ չէ։ Առանց Միացյալ Նահանգների լիակատար աջակցության, որը Թրամփի օրոք արհամարհանք է ցուցաբերել խմբի նկատմամբ, այն վերածվել է համախոհ ժողովրդավարությունների համաժողովի, որը սահմանափակ կարողություններ ունի համաշխարհային լուծումներ կիրառելու համար։ Նա ենթադրում է, որ Թրամփի վերջնական նախապատվությունը կլիներ «G3»-ը, որը բաղկացած կլիներ ԱՄՆ-ից, Չինաստանից և Ռուսաստանից՝ համաշխարհային ազդեցությունը բաժանելու համար։
Թեև G20-ը («Մեծ քսանյակ») ժամանակին դիտվում էր որպես համաշխարհային կառավարման ապագա, հատկապես 2008 թվականի ֆինանսական ճգնաժամին արդյունավետ արձագանքելուց հետո, Օ’Նիլը պնդում է, որ այն դարձել է չափազանց մեծ, անարդյունավետ և խոցելի քաղաքական խարդավանքների նկատմամբ։ Նա պնդում է, որ զարգացող տերությունները հաճախ G20-ն ընկալում են որպես G7-ի օրակարգով առաջնորդվող կառույց, ինչը դժգոհություն է առաջացնում և խոչընդոտում համագործակցությանը, ինչի վառ օրինակն է COVID-19-ից հետո G20-ի Առողջապահության և ֆինանսների խորհուրդ ստեղծելու ձախողումը։
Ի վերջո, հեղինակը եզրակացնում է, որ համաշխարհային կառավարումը բարելավելու ամենաարդյունավետ միջոցը G20-ից հրաժարվելը չէ, այլ G7-ի բարեփոխումը։ Հիմնական խումբն աշխարհի առաջատար տնտեսական տերություններին ավելի ներկայացուցչական դարձնելով՝ կնվազի այն անվստահությունն ու դժգոհությունը, որը ներկայումս առկա է ավելի մեծ՝ G20-ի կազմում, դրանով իսկ վերջինիս դարձնելով ավելի արդյունավետ մարմին։ Այս թարմացված G7-ը կճանաչեր Չինաստանի և Հնդկաստանի նման ազգերի անջնջելի վերելքը և փոփոխվող համաշխարհային կարգը։
