Ինչի՞ց են կախված ԱՄՆ ընտրությունների արդյունքները
Երկու կուսակցությունների նախնական ընտրությունների փաստացի քվեարկության մեկնարկին մնացել է հինգ ամիս, հեշտ է մոլորվել ընթացիկ օրացուցային տարվա հրատապ խնդիրների շրջանակում: Ամենօրյա լուրերը ներկայացնում են պատմություններ տնտեսական վերելքների և անկումների մասին, մինչդեռ սահմանային ներխուժումների և քաղաքների քայքայման պատկերները պտտվում են բանավեճերի ֆոնին, թե ով է մեղավոր: Այս մասին գրում է հոդվածի հեղինակ Մարկ Դևիսը(Mark Davis) Newsweek լրատվականում:
Բայց երբ տարբեր նահանգներ 2024 թվականի սկզբին զբաղվեն առաջնային արդյունքների աղյուսակավորման գործով, կգտնվի մեկ հիմնական գործոն, որը առավելություն կտա որոշ թեկնածուների, իսկ մյուսներին՝ հակառակը: Այն հասարակության կարծիքն է, թե ինչի կհանգեցնի Ուկրաինայում շարունակվող փակուղին։
Այս պատերազմի կանխարգելումը անհրաժեշտ է ողջ աշխարհին
ԱՄՆ-ի հարկատուների միլիարդավոր դոլարները, ուղարկված Ուկրաինա վերջին 18 ամիսներին, ուկրաինական հողից Ռուսաստանին հեռացնելու համար այս պահին վեճի առարկա չեն: Կարծիքների մի ամբողջ սպեկտր կա՝ սկսած նրանցից, ովքեր պնդում են, որ մենք պետք է ներգրավված մնանք «այնքան ժամանակ, որքան պահանջվի» (ինչ էլ որ նշանակի) մինչև մյուսները, ովքեր կոչ են անում դադարեցնել օգնությունը հենց հիմա:
Ամերիկացիների ճնշող մեծամասնությանը կարելի է գտնել այդ երկու բևեռների միջև։ Լայն աջակցություն է ցուցաբերվել ամերիկյան դերին՝ լինելու Վլադիմիր Զելենսկու կողքին, քանի որ վերջինս փնտրում է աշխարհի օգնությունը՝ իր ազգն ամբողջությամբ պահելու համար: Բայց սա կապված է նույնիսկ ավելի լայն համոզմունքի հետ, որ մեր դերը չպետք է հասնի ամերիկյան զորքերի ներգրավման մակարդակին:
Քանի որ հանրապետականներն ու դեմոկրատները նոր տարում կգնան ընտրատեղամասեր, մենք դեռ կլսենք, որ բազե քաղաքական գործիչները մեզ ասում են, որ Ուկրաինան «կենսական» ազգային շահ է:
«Կենսական» բառն իր իմաստն ունի: Այն նշանակում է «հիմնարար», «անհրաժեշտ», «անփոխարինելի»: Մարդիկ, ովքեր օգտագործում են այս բառերը Ուկրաինային մեր շարունակական օգնության մասին խոսելու համար, ստիպված կլինեն իրենց ընտրությունը կատարել 2024 թվականին։
Ուրիշ տարբերակ չկա։ Եթե այս պատերազմում մեր պարտավորությունը հիշեցնում է 1930-ականների ոճով խաչակրաց արշավանք՝ կանխելու մոտալուտ մայրցամաքային աղետը, նրանք պետք է մեզ ասեն, որ այն արժանի է ոչ միայն ամերիկյան փողի, այլև ամերիկյան արյան: Եթե, մյուս կողմից, այդ պարտավորությունը փոքր-ինչ պակաս է «կենսականից», ի վերջո ժամանակն է լինելու ասելու, որ մենք արել ենք հնարավորը և կենտրոնացնել մեր ջանքերը բանակցային կարգավորմանը դյուրացնելու վրա:
Հետաքրքիր է, ի՞նչ կասեն նախագահի մնացած թեկնածուները, երբ թեկնածուներից ոմանք փրայմերիզների ժամանակ դուրս մնան: Հանրապետականի կողմից պատահական չէ, որ հետևողականորեն գերիշխող Դոնալդ Թրամփը և նրա երկու ամենամոտ հետապնդողները՝ Ռոն ԴեՍանտիսը և Վիվեկ Ռամասվամին, իրենց օրերը չեն անցկացնում դասախոսություններով Ուկրաինային նոր օգնության ալիքների կարևորության մասին:
Դեռևս երիտասարդ դարի մեր արմատական քաղաքական տեղաշարժերից մեկը, որին նպաստել է Թրամփը, այն է, որ հանրապետականներն այլևս այն կուսակցությունը չեն, որն անընդհատ ջատագովում է ամերիկյան բանակը որպես բարի ուժ ուղարկել աշխարհի բոլոր անկյունները: Այսօրվա հանրապետական մեծամասնությունը ամերիկյան անմիջական շահերը վեր է դասում համաշխարհային մտահոգություններից: Այն բարձրացնում է բազմամիլիարդանոց օգնության նշաձողը և նույնիսկ չի ասում, որ մենք մահվան ենք ուղարկում մեր տղաներին ու աղջիկներին: Շատերի համար 2024 թվականին Ուկրաինան հետին պլան կմղվի։
Դրա համար կա մի պարզ պատճառ՝ հոգնածություն։
ԱՄՆ միանձնյա գերակայության կավարտվի՞
Այսպիսով, նախագահական քարոզարշավը ուշադրություն է հրավիրում այս արտաքին քաղաքական բանավեճի վրա, և ընտրողներին, անշուշտ, կհիշեցվի, թե որքան ժամանակ ենք մենք օգնում Կիևին և որքան է դա մեզ վրա նստում: Եվ ընտրողները կպարզեն, թե թեկնածուներից ով է մտադիր անվերջ աջակցել հակամարտությանը, և ով է պատրաստվում ելք փնտրել այս փակուղուց։
Անհնար է պատկերացնել, որ նախագահ Ջո Բայդենը կկորցնի իր ոգևորությունը։ Նույնքան անհնար է պատկերացնել Ռոբերտ Քենեդու հաջողությունը, որի մարտահրավերը գործող նախագահին ավելի շատ գոհացրեց հանրապետականներին, քան դեմոկրատներին։ Այսպիսով, եթե Կիևի կողմնակից հանրապետական չհաղթահարի Թրամփին և այլ հակառակորդներին՝ նոմինացիայի համար, նոյեմբերի ընտրություններում թեկնածուներից մեկը մեզ կխնդրի համբերատար լինել և շարունակել զոհաբերությունները, իսկ մյուսը կխոստանա դադարեցնել զինված հակամարտությունը:
Դժվար է տեսնել, թե հաջորդ տարեվերջին Ուկրաինան ընտրողների առաջնահերթությունների շարքում որտեղ կհայտնվի: Բայց միանգամայն կարելի է պատկերացնել, որ ընտրազանգվածը կկորցնի Արևելյան Եվրոպայի ծայրամասում անվերջ քաշքշուկին մասնակցելու ցանկության վերջին մնացորդները:
