Ամերիկայի ռազմավարությունը ՆԱՏՕ-ի շրջանակում կձախողվի․ ահա թե ինչու

Ուկրաինան սպառում է իր ռազմական ռեսուրսները, և Արևմուտքը չի կարող դրանք այնքան արագ համալրել, որ փոխի այս իրավիճակը մոտ ժամանակներում: Այս մասին գրում է հոդվածի հեղինակ Ջորջ Բիբը(George Beebe) RS-ում։

Այս շաբաթվա ՆԱՏՕ-ի գագաթնաժողովի բոլոր խոսակցությունների ֆոնին դաշինքի միասնության և Ուկրաինային աջակցելու մասին, ուշադրությունից դուրս մնաց շատ ավելի կարևոր խնդիր. Ամերիկայի ռազմավարությունը դաշինքի շրջանակում ձախողվում է:

Երկար սպասված հակահարձակումը Ուկրաինայի — վերջինիս փորձը՝ ստիպել Կրեմլին կապիտուլյացիայի ենթարկել՝ դուրս մղելով ռուսական զորքերը Դոնբասից և Ղրիմից — ձախողվում է Ռուսաստանի հսկայածավալ պաշտպանական ամրությունների, ռուսական ուժերում համալրումների մեծ թվի և առաջնագծի մոտ երկնքում ռուսական օդատիեզերական ուժերի աճող գերակայության պայմաններում:

Ուկրաինան արագորեն սպառում է իր զինված ուժերի անձնակազմի, հրետանու և հակաօդային պաշտպանության հրթիռների պաշարները, իսկ Արևմուտքը չի կարող ուսուցանել բավականաչափ ուկրաինացի զինվորներ կամ արտադրել բավականաչափ զենք՝ փոխելու այս տխուր պատկերը մոտ ժամանակներում: Միացյալ Նահանգները նույնպես չի կարող շարունակել կրճատել սեփական ռազմական զինանոցները՝ չվտանգելով Չինաստանի հետ հնարավոր ճգնաժամը հաղթահարելու իր կարողությունը: Արդյունքում, հակամարտությունը դադարեցնելու ՆԱՏՕ-ի ռազմավարությունը, որը հիմնված է ուկրաինական հաջող հակահարձակման հեռանկարի վրա, գնալով ավելի  դիկիխոտական ​​է թվում:

ՆԱՏՕ-ի երկու սյուների՝ ԵՄ-ի և ԱՄՆ-ի միջև անհավասարությունն աճում է

Ընդհանուր առմամբ, Ամերիկայի մեծ ռազմավարությունը Եվրոպայում ձախողվում է։ ՆԱՏՕ-ի սկզբնական նպատակն էր կանխել եվրոպական հեգեմոնի առաջացումը, որը կարող էր սպառնալ ԱՄՆ անվտանգությանն ու տնտեսական բարգավաճմանը: Ամերիկյան ռազմավարությունը նպատակ ուներ համոզել գործընկերներին, որ Վաշինգտոնը չի լքի նրանց խորհրդային ագրեսիայի պայմաններում և թույլ չի տա Գերմանիային վերականգնել անկախ բանակը և վերակենդանացնել մայրցամաքային գերակայության հին ձգտումները: Ամերիկյան ռազմական հովանու ներքո պաշտպանվելու դիմաց՝ Արևմտյան Եվրոպան կարողացավ կենտրոնանալ տնտեսական աճի վրա՝ դարձնելով այն գնալով ավելի քիչ ենթակա կոմունիստական ​​դիվերսիոն գործողություններին՝ միաժամանակ ժամանակ շահելով նրա համար, երբ խորհրդային համակարգը թառամեց և փլուզվեց: Այս հին ռազմավարությունը մեծ հաջողություն ունեցավ:

Այնուամենայնիվ, Բեռլինի պատի անկմամբ Ամերիկայի արտաքին քաղաքական էլիտաները փոխեցին են իրենց կարծիքը: Փոխանակ կանխելու մրցակից հեգեմոնի վերելքը, որը կարող էր գերիշխել Եվրոպայում, Միացյալ Նահանգները սկսեց մանևրել մայրցամաքի գերիշխող ուժը դառնալու համար՝ ձգտելով ամբողջ Արևելյան Եվրոպան վերածել ամերիկյան պրոտեկտորատի: ՆԱՏՕ-ի և Եվրամիության միաժամանակյա ընդլայնումը բարգավաճում է տարածել ողջ մայրցամաքում, բայց նաև Եվրոպային ամբողջովին անկարող է դարձրել ինքնավար ռազմական կարողություն ստեղծելու կամ Վաշինգտոնից անկախ արտաքին քաղաքականություն վարելու շրջանակում: Այս գործընթացները Ռուսաստանին դուրս են թողել Եվրոպայի առանցքային ինստիտուտներից՝ գնալով ավելի խթանել նրան քայքայել, այլ ոչ թե աջակցել դրանց:

ԱՄՆ-ի այս մոտեցումը կարող էր հաջողության հասնել միայն այն դեպքում, եթե ռուսները համաձայնվեին դրա հետ։ Սակայն Գորբաչովից ի վեր Կրեմլի յուրաքանչյուր ղեկավար մերժել է Եվրոպայի հայեցակարգը, ուղղված ՆԱՏՕ-ին, որտեղ Մոսկվան քիչ դերակատարում ունի անվտանգության հիմնական որոշումներում:

Միևնույն ժամանակ, Եվրոպան գնալով ավելի է բաժանվում Վաշինգտոնի ռազմավարության նախադրյալների շրջանակում: Գերմանիայի բարգավաճումը, որը Եվրոպայի արագ աճի լոկոմոտիվն է, տարիներ շարունակ հիմնված է եղել պաշտպանական ծախսերի ցածր մակարդակի և ռուսական էժան էներգիայի հասանելիության վրա՝ առաջ մղելու արտահանմանն ուղղված իր տնտեսությունը : Ռազմական գործողությունները Ուկրաինայում փաստացի փակեցին այս մուտքը՝ մեծացնելով Գերմանիայի կախվածությունը ամերիկյան թանկարժեք էներգետիկ ռեսուրսներից:

Ռուսաստանի և Չինաստանի կողմից բխող երկակի վտանգի դեմ պայքարելու համար Վաշինգտոնը մեծ ճնշում է գործադրում Գերմանիայի և «հին Եվրոպայի» այլ մասերի վրա՝ մեծացնելու իրենց պաշտպանական ծախսերը և սահմանափակելու առևտուրն ու ներդրումները Չինաստանում: Գերմանական զենքի առաքման դանդաղ տեմպերը Ուկրաինա և նախորդ աշնանը կանցլեր Շոլցի հայտնի «առևտրային» այցը Չինաստան նշաններ են, որ «ավելին ծախսել, ավելի քիչ վաստակել» դժվար թե գրավիչ գործարք լինի Բեռլինի համար:

Դաշինքի նոր անդամներից շատերը՝ Լեհաստանի և Բալթյան երկրների գլխավորությամբ, ճնշում են Միացյալ Նահանգներին՝ պահպանելու անվտանգության երաշխիքները, որոնք խոստացել են, բայց երբեք չեն ցանկացել իրականացնել: Այս երկրները Ուկրաինայում Ռուսաստանի գործողությունները դիտարկում են որպես անմիջական սպառնալիք իրենց անվտանգությանը  և իրենց պաշտպանելու Վաշինգտոնի պայմանագրային հանձնառության քողարկված փորձարկում: Նրանք կոչ են անում զգալի որակական և քանակական մեծացնել Ուկրաինային արևմտյան ռազմական օգնությունը՝ պնդելով, որ Ռուսաստանը դժվար թե վտանգի ենթարկի ՆԱՏՕ-ի հետ ուղիղ առճակատումը, նույնիսկ եթե նրա բանակը պարտություն կրի:

Եվ նրանք ձգտում են Ուկրաինայի հնարավորինս շուտ անդամակցությանը ՆԱՏՕ-ին՝ պատճառաբանելով, որ անվտանգության նման պարտավորությունը կկանխի, այլ ոչ թե կհրահրի նոր վտանգ Ռուսաստանի կողմից:

Վաշինգտոնը փորձել է խուսափել դժվար ընտրություններից, որոնք պահանջում են այս հակասական ճնշումները: Մենք բացառել ենք ցանկացած փոխզիջում, որը կարող է մեծացնել Ռուսաստանի հետ բանակցային խաղաղության հաստատման հնարավորությունները՝ ը՝ հավատալով, որ մենք կարող ենք էժան գնով ստիպել Ռուսաստանին հանձնվել Ուկրաինայում՝ չվտանգելով ՆԱՏՕ-ի շատ ավելի խորը ներգրավվածությունը պատերազմում և բոլոր վտանգները, որոնց կարող է հանգեցնել դա: Մենք պնդել ենք ավելի մեծ եվրոպական բեռի բաշխում և կրճատված առևտուր Ռուսաստանի և Չինաստանի հետ, մենք ակնկալում ենք, որ Եվրոպան կհրաժարվի իր անկախությունից արտաքին քաղաքականության առանցքային հարցերում: Վաշինգտոնի բազեների մի մեծ խումբ ԱՄՆ անվտանգության երաշխիքները տեսնում է որպես կախարդական թալիսման, որը կխանգարի Ռուսաստանին կամ որևէ այլ մրցակցի մարտահրավեր նետել նրանց՝ թեթևացնելով հարկադրման անհրաժեշտությունը:

Ամերիկյան նոր ռազմավարությունը վաղուց սպասված է. Մեր անմիջական նպատակը պետք է լինի խոչընդոտել Ուկրաինան վերանվաճելու Ռուսաստանի կարողությունը, ինչը հնարավոր է առանց ՆԱՏՕ-ի ավելի խորը ներգրավման հակամարտությունում, ոչ թե ռուսական զորքերը Դոնբասից և Ղրիմից դուրս մղելը, ինչը անհնար է։

Նոր սառը պատերազմը սարերի հետևում չէ

Մենք պետք է համատեղենք պաշտպանական այս աջակցությունը Կիևին դիվանագիտական ​​հարձակման հետ, որը խրախուսում է Մոսկվային դադարեցնել ռազմական գործողությունները, այլ ոչ երկարաձգել դրանք՝ արգելափակելու Ուկրաինայի վերականգնումը և կանխելու վերջինիս անդամակցությունը ՆԱՏՕ-ին: ՆԱՏՕ-ին անդամակցության շրջանակը ընդլայնելու և մեր պատասխանատվության շրջանակից դուրս նոր խնդիրներ ստանձնելու փոխարեն՝ մենք պետք է դաշինքը վերադարձնենք իր սկզբնական պաշտպանական նպատակին․ մեծացնենք Եվրոպայի դերը դաշինքը զինելու և ղեկավարելու հարցում և աջակցենք ավելի լայն եվրոպական ինքնավարությանը աշխարհում, ինչը կնվազեցնի Ամերիկայի ռիսկերն ու բեռը Ռուսաստանի և Չինաստանի հետ հարաբերություններում։