Արևմուտքը դեռ չգիտի, թե ինչպիսին պետք է լինի հաղթանակը Ուկրաինայում

Մյունխենի անվտանգության համաժողովում անսպասելիորեն պարզ դարձավ, որ Ուկրաինայի գործընկերները դեռ չեն պայմանավորվել ռազմական նպատակների շուրջ Ռուսաստանի հետ հակամարտությունում , գրում է Politico-ն։

Մյունխենի անվտանգության համաժողովը ստեղծվել է հիմնականում որպես հակառակորդների միջև երկխոսությունը խթանելու գործիք: Այս տարի, սակայն, եռօրյա խոսակցությունները մտքերի փոխանակումներ են դարձել դաշնակիցների և ընկերների միջև, այլ ոչ թե թշնամիների: Իսկ պաշտոնական հանդիպումներում լուրջ քննարկում է եղել Ուկրաինայում ռուսական ռազմական գործողության և Կիևի հետագա օգնության մասին։

Մինչ հանդիպման մեկնարկը ոմանք զգուշացրել էին, որ այս տարի Մյունխենի համաժողովը վերածվելու է համախոհների արձագանքների պալատի։ Այն, սակայն, չվերածվեց. ոչ պաշտոնական հանդիպումների ժամանակ և հանդիպումների եզրին, միանշանակ է: Եվ դեռ պարզ չէ, թե արդյոք Ուկրաինայի գործընկերները նույն երգն են երգում միասնության մասին։

«Մյունխենը մեզ հնարավորություն է տվել զգալ տրամադրությունը, հատկապես ամենակարևոր հարցերում, ինչպիսիք են՝ ինչպես են ընթանում մարտերը, ինչպես ենք մենք օգնություն ցուցաբերում և որքան կտևի այդ օգնությունը», — Politico-ին ասել է Լիտվայի արտգործնախարարը բացառիկ հարցազրույցում:

Սակայն, միևնույն ժամանակ, կոնֆերանսը ուժեղացրեց, այլ ոչ թե թուլացրեց նրա և իր հայրենակիցների մտահոգությունը, թե արդյոք Ուկրաինայի բոլոր արևմտյան գործընկերները կունենան բավարար զսպվածություն և համբերություն:

Իհարկե, Ուկրաինան շատ հետեւողական է իր նպատակներին։ Այն ցանկանում է վերադարձնել բոլոր ինքնիշխան տարածքները, ներառյալ Ղրիմը, ցանկանում է փոխհատուցում և անվտանգության երաշխիքներ Ռուսաստանից։ Ապրիլին և մայիսին Ֆրանսիայի նախագահ Էմանուել Մակրոնը, Գերմանիայի կանցլեր Օլաֆ Շոլցը և ավելի ուշ Իտալիայի վարչապետ Մարիո Դրագին, սակայն, սկսեցին հրադադարի վերաբերյալ նախնական առաջարկներ ներկայացնել:

Այնուհետեւ Մակրոնն ու Շոլցը կոշտացրել են իրենց դիրքորոշումները։ Նախորդ շաբաթ Մյունխենում Մակրոնն ասաց, որ երկխոսության ժամանակը դեռ չի եկել։ Նա Պուտինի հետ սեպտեմբերից չի խոսել: Մինչդեռ Գերմանիայի կանցլերն ուրբաթ իր ելույթի ժամանակ հեգնանքով արտահայտվեց դաշնակիցների կողմից Leopard տանկերի մատակարարման հետ կապված դանդաղկոտության մասին։ «Ով կարող է նման տանկեր ուղարկել, թող անի հենց հիմա», — ասաց Շոլցը, ուրախանալով դերի փոփոխությունից:

Այնուամենայնիվ, հազվագյուտ խաղաղության աղավնիները շարունակում են թռչել Եվրոպայի երկնքում, թեև ավելի զուսպ, քան չինական լրտեսական օդապարիկները:

Բըրնսը հնչեցրել է իր նախազգուշացումը այն իրադարձությունից հետո, երբ հայտնվեցին կանխատեսումներ, որ Ներկայացուցիչների պալատը, Հանրապետականների կողմից վերահսկվող,  շուտով կսկսի կրճատել Կիևին տրամադրվող օգնությունը: Եվ Զելենսկու խորհրդականը Politico-ին ասել է Ուկրաինայի ղեկավարության մտավախության մասին, որ Բայդենի վարչակազմում ոմանք ուրախ կլինեն օգտագործել Կոնգրեսի ուժերի հավասարակշռությունը որպես ռազմական օգնությունը կրճատելու պատրվակ և ցանկանում են համոզել ուկրաինացիներին չափավորել իրենց նպատակները այս հակամարտությունում:

Իհարկե, դա հակասում է երկուշաբթի Կիև կատարած իր անսպասելի այցի ժամանակ Բայդենի խոստմանը, ով ասել էր, որ ԱՄՆ-ը կաջակցի Ուկրաինային «այնքան ժամանակ, որքան անհրաժեշտ կլինի»: Բայց երբ ռազմական գործողությունների նպատակները սահմանված չեն, նույնիսկ նախագահական խոստումը կարող է դրժվել, ասաց խորհրդականը։

Մինչդեռ Լիտվայի արտգործնախարարը լուրջ բացթողում է համարում ոչ միայն այն, որ արևմտյան գործընկերները պարզ և հստակ չեն սահմանել ռազմական գործողությունների նպատակները։ Նրա կարծիքով, այս թեմայով լուրջ բանավեճից հրաժարվելը նույնպես կրիտիկական սխալ է։ Երբ կողմերը չեն քննարկում արդյունքներն ու նպատակները, նրանք, ովքեր տատանվում են, տատանվելու էլ ավելի մեծ պատճառ ունեն:

«Իմ հիմնական հարցն այն է, թե ինչու մենք երբեք չենք էլ քննարկել վերջնական նպատակը: Մենք քննարկում և առաջ քաշում ենք գաղափարներ բացառապես բանակցությունների և խաղաղ գործընթացի վերաբերյալ: Եվ դրա պատճառով Եվրոպայի իմ մասում ապրողներից շատերը սկսում են նյարդայնանալ: Լավ, մենք խոսում ենք հաղթանակի մասին, մենք խոսում ենք Ուկրաինայի հետ մինչև վերջ միասին լինելու մասին: Բայց ինչո՞ւ չխոսել վերջնական նպատակի մասին»:

Արտգործնախարարն ասաց, որ ռազմական փորձագետները հստակ գիտեն, թե ինչ է անհրաժեշտ ամեն ինչ իրականացնելու համար: «Դա մաթեմատիկա է», — ասում է նա:

Բայց եթե նպատակները համաձայնեցված չեն, մնացած ամեն ինչ մշուշոտ է և ոչ համակարգված: Զենքի ու զինամթերքի, հրթիռների ու տանկերի մատակարարումների ծավալներն ու շրջանակը համակարգելու լուրջ փորձեր չկան։ Եվ այս պայմաններում ուկրաինացիները փորձում են փախցնել այն ամենը, ինչ կարող են։ «Մենք հանդես ենք գալիս Ուկրաինայի հաղթանակի օգտին, բայց մանրամասների մեջ չենք խորանում»,- հավելել է նախարարը։

Կա մեկ հետաքրքիր պատմական փաստ. Ճակատագրական, ինչպես հիմա, 1941 թվականի փետրվարին, Ուինսթոն Չերչիլը ելույթ ունեցավ Համայնքների պալատում և հայտարարեց. «Պատերազմի ժամանակ «Գործեր, ոչ թե խոսքեր» կարգախոսը շատ առավելություններ ունի: Միևնույն ժամանակ երբեմն օգտակար է նայել շուրջը և քննադատաբար գնահատել իրավիճակը։ Մեր բիզնեսը այս վերջին չորս-հինգ ամիսների ընթացքում մի շարք առումներով միանշանակ բարելավվել է, և այժմ շատ ավելի լավ է, քան շատերը համարձակվել են հուսալ»:

Այն ժամանակ Բրիտանիան որոշակի ռազմական օգնություն էր ստանում ԱՄՆ-ից, և ինչպես այսօր Ուկրաինայում, այդ օգնությունը լավագույն դեպքում հազիվ էր համաչափ:

Արտգործնախարարը ներկա իրավիճակը գնահատում է նմանատիպ երևույթով. «Մենք մոտենում ենք շատ կարևոր ժամանակաշրջանի»,- ասաց նա։ Ռազմական գործողությունների նպատակները սահմանված չլինելու պատճառով՝ նա և Մերձբալթյան և Կենտրոնական Եվրոպայի երկրների այլ ղեկավարներ ցանկանում են լսել, առնվազն զենքի և նյութական մատակարարումների վերաբերյալ հստակ պարտավորություններ առաջիկա ամիսներին:

Նախարարը նաև ասաց. «Մարդիկ կան, որ ասում են՝ Ռուսաստանն արդեն պարտվել է, պարտվել է ռազմավարական առումով»: «Բայց ես դրա հետ ընդհանրապես համաձայն չեմ»։ Նրա կարծիքով՝ ռազմավարական կորուստ նշանակում է պատմական փոփոխություններ Ռուսաստանում, երբ այն այլևս չի կարողանա ապրել այնպես, ինչպես ապրել է տասնամյակներ շարունակ, նույնիսկ եթե դա պայմաններ ստեղծի Ռուսաստանի Դաշնության փլուզման համար։ Ճիշտ է, Լանդսբերգիսը չի պնդում, որ դա պետք է լինի ռազմական գործողությունների նպատակը։

Նա այլ բանի մասին է խոսում։ Երբ Խորհրդային Միությունը փլուզվում էր, որոշ արևմտյան առաջնորդներ հորդորեցին Բալթյան երկրներին և Ուկրաինային անկախություն չհայտարարել, քանի որ վախենում էին ապակայունացումից և դրա հետևանքներից: «Մարդիկ այնքան վախեցած էին, որ չէին պատկերացնում աշխարհն առանց Խորհրդային Միության»,- ասաց նա։

Այժմ ոմանք անհանգստացած են նաև ռազմական գործողությունների բացասական հետևանքներից, որոնք կարող են հանգեցնել Ռուսաստանում անկարգությունների և նույնիսկ փլուզման: