Ինչի հիման վրա է կառուցվում պետությունը

Էզրա Քլայնի և Դերեք Թոմփսոնի «Առատություն» գրքի գրախոսականն ընդգծում է նրանց փաստարկը, որ առաջադեմները պետք է կենտրոնանան տնտեսության առաջարկի կողմի վրա՝ համատարած բարգավաճման հասնելու համար, մի հայեցակարգ, որն ավանդաբար կապված է պահպանողական օրակարգերի հետ: Այս մասին գրում է հոդվածի հեղինակ Դանի Ռոդրիկը project-syndicate-ում։

Ինչ է կատարվում Կալիֆոռնիայում

Քլայնն ու Թոմփսոնը պնդում են, որ գոյություն ունեցող կանոնակարգերն ու թույլտվությունների կանոնները խոչընդոտում են ԱՄՆ տնտեսության՝ «բաներ կառուցելու» կարողությանը՝ որպես այս հակաարդյունավետ խոչընդոտների ապացույց մեջբերելով օրինակներ, ինչպիսիք են Կալիֆոռնիայի արագընթաց երկաթուղու նախագիծը և էլեկտրական մեքենաների լիցքավորման կայանների դանդաղ տարածումը: Նրանց առատության տեսլականը ներառում է առաջընթաց վերականգնվող էներգիայի, միջուկային էներգիայի, աղազերծման, ուղղահայաց գյուղատնտեսության, լաբորատորիայում աճեցված մսի և անօդաչու թռչող սարքերով առաքվող դեղամիջոցների ոլորտներում, ընդ որում AI-ն կրճատում է աշխատանքային շաբաթը և ավելացնում հանգստի ժամանակը:

Սակայն, գրախոսականը քննադատում է Քլայնին և Թոմփսոնին իրենց «սպառողական» տեսլականի համար՝ պնդելով, որ նրանք հիմնականում անտեսում են մարդկանց՝ որպես աշխատողների կարևորությունը: Թեև ընդունելով, որ առաջարկի կողմի բարելավումները հանգեցնում են ավելի էժան և բազմազան ապրանքների ու ծառայությունների, գրախոսականը մատնանշում է, որ մարդկանց մեծամասնության համար աշխատանքը իմաստի, հպարտության, արժանապատվության և սոցիալական ճանաչման հիմնական աղբյուրն է՝ դուրս գալով պարզապես եկամուտից:

Հոդվածն ընդգծում է, որ աշխատանքի որակը և անվտանգությունը կարևոր են բարեկեցության համար, և որ լավ աշխատատեղերի կորուստը զգալի բացասական ազդեցություն է ունենում անհատների և համայնքների վրա՝ նպաստելով հասարակական խնդիրներին և պոպուլիզմի աճին: Այն ենթադրում է, որ առաջադեմ օրակարգը պետք է առաջնահերթություն տա լավ աշխատատեղերի առատությանը, այլ ոչ թե բացառապես ապրանքների և ծառայությունների առատությանը:

Գրախոսականը բնակարանաշինության օրինակն է բերում՝ նշելով, որ թեև որոշ կանոնակարգեր կարող են խոչընդոտել արտադրողականությանը, դրանք նաև զգալիորեն նվազեցնում են աշխատավայրի վնասվածքներն ու մահացությունները՝ այդպիսով բարելավելով աշխատողների բարեկեցությունը: Այն պնդում է, որ լավ աշխատատեղերի վրա կենտրոնացումը առաջադեմներին ավելի հանդուրժող կդարձնի այն կանոնակարգերի նկատմամբ, որոնք կարող են զոհաբերել որոշ արդյունավետություն՝ ի շահ աշխատաշուկայի ավելի լավ արդյունքների, հատկապես ոչ բարձրագույն կրթություն ունեցող աշխատողների համար:

Ի վերջո, գրախոսը եզրակացնում է, որ առաջադեմների իրական մարտահրավերը օրակարգ ստեղծելն է, որը շահավետ կլինի անհատների համար ինչպես աշխատողների, այնպես էլ սպառողների դերում: Սա պահանջում է եզակի մոտեցում նորարարությանը, ներդրումներին և կանոնակարգմանը, որը ներառում է արհմիությունները, աշխատողների ներկայացուցչությունը, կոլեկտիվ բանակցությունները և տեղական մակարդակի ռազմավարությունները՝ ապահովելու համար, որ նորարարությունը լինի աշխատողներին բարենպաստ: Գրախոսականը շեշտում է, որ լավ աշխատատեղեր չապահովելու ձախողումը շտկելը կարևոր է տնտեսական արդյունավետությունը բարելավելու, բաժանված հասարակությունները կարգավորելու և քաղաքական բևեռացումը մեղմելու համար: