Ամերիկայի ռազմավարությունը ՆԱՏՕ-ի շրջանակում կձախողվի․ ահա թե ինչու
Ուկրաինան սպառում է իր ռազմական ռեսուրսները, և Արևմուտքը չի կարող դրանք այնքան արագ համալրել, որ փոխի այս իրավիճակը մոտ ժամանակներում: Այս մասին գրում է հոդվածի հեղինակ Ջորջ Բիբը(George Beebe) RS-ում։
Այս շաբաթվա ՆԱՏՕ-ի գագաթնաժողովի բոլոր խոսակցությունների ֆոնին դաշինքի միասնության և Ուկրաինային աջակցելու մասին, ուշադրությունից դուրս մնաց շատ ավելի կարևոր խնդիր. Ամերիկայի ռազմավարությունը դաշինքի շրջանակում ձախողվում է:
Երկար սպասված հակահարձակումը Ուկրաինայի — վերջինիս փորձը՝ ստիպել Կրեմլին կապիտուլյացիայի ենթարկել՝ դուրս մղելով ռուսական զորքերը Դոնբասից և Ղրիմից — ձախողվում է Ռուսաստանի հսկայածավալ պաշտպանական ամրությունների, ռուսական ուժերում համալրումների մեծ թվի և առաջնագծի մոտ երկնքում ռուսական օդատիեզերական ուժերի աճող գերակայության պայմաններում:
Ուկրաինան արագորեն սպառում է իր զինված ուժերի անձնակազմի, հրետանու և հակաօդային պաշտպանության հրթիռների պաշարները, իսկ Արևմուտքը չի կարող ուսուցանել բավականաչափ ուկրաինացի զինվորներ կամ արտադրել բավականաչափ զենք՝ փոխելու այս տխուր պատկերը մոտ ժամանակներում: Միացյալ Նահանգները նույնպես չի կարող շարունակել կրճատել սեփական ռազմական զինանոցները՝ չվտանգելով Չինաստանի հետ հնարավոր ճգնաժամը հաղթահարելու իր կարողությունը: Արդյունքում, հակամարտությունը դադարեցնելու ՆԱՏՕ-ի ռազմավարությունը, որը հիմնված է ուկրաինական հաջող հակահարձակման հեռանկարի վրա, գնալով ավելի դիկիխոտական է թվում:
Ընդհանուր առմամբ, Ամերիկայի մեծ ռազմավարությունը Եվրոպայում ձախողվում է։ ՆԱՏՕ-ի սկզբնական նպատակն էր կանխել եվրոպական հեգեմոնի առաջացումը, որը կարող էր սպառնալ ԱՄՆ անվտանգությանն ու տնտեսական բարգավաճմանը: Ամերիկյան ռազմավարությունը նպատակ ուներ համոզել գործընկերներին, որ Վաշինգտոնը չի լքի նրանց խորհրդային ագրեսիայի պայմաններում և թույլ չի տա Գերմանիային վերականգնել անկախ բանակը և վերակենդանացնել մայրցամաքային գերակայության հին ձգտումները: Ամերիկյան ռազմական հովանու ներքո պաշտպանվելու դիմաց՝ Արևմտյան Եվրոպան կարողացավ կենտրոնանալ տնտեսական աճի վրա՝ դարձնելով այն գնալով ավելի քիչ ենթակա կոմունիստական դիվերսիոն գործողություններին՝ միաժամանակ ժամանակ շահելով նրա համար, երբ խորհրդային համակարգը թառամեց և փլուզվեց: Այս հին ռազմավարությունը մեծ հաջողություն ունեցավ:
Այնուամենայնիվ, Բեռլինի պատի անկմամբ Ամերիկայի արտաքին քաղաքական էլիտաները փոխեցին են իրենց կարծիքը: Փոխանակ կանխելու մրցակից հեգեմոնի վերելքը, որը կարող էր գերիշխել Եվրոպայում, Միացյալ Նահանգները սկսեց մանևրել մայրցամաքի գերիշխող ուժը դառնալու համար՝ ձգտելով ամբողջ Արևելյան Եվրոպան վերածել ամերիկյան պրոտեկտորատի: ՆԱՏՕ-ի և Եվրամիության միաժամանակյա ընդլայնումը բարգավաճում է տարածել ողջ մայրցամաքում, բայց նաև Եվրոպային ամբողջովին անկարող է դարձրել ինքնավար ռազմական կարողություն ստեղծելու կամ Վաշինգտոնից անկախ արտաքին քաղաքականություն վարելու շրջանակում: Այս գործընթացները Ռուսաստանին դուրս են թողել Եվրոպայի առանցքային ինստիտուտներից՝ գնալով ավելի խթանել նրան քայքայել, այլ ոչ թե աջակցել դրանց:
ԱՄՆ-ի այս մոտեցումը կարող էր հաջողության հասնել միայն այն դեպքում, եթե ռուսները համաձայնվեին դրա հետ։ Սակայն Գորբաչովից ի վեր Կրեմլի յուրաքանչյուր ղեկավար մերժել է Եվրոպայի հայեցակարգը, ուղղված ՆԱՏՕ-ին, որտեղ Մոսկվան քիչ դերակատարում ունի անվտանգության հիմնական որոշումներում:
Միևնույն ժամանակ, Եվրոպան գնալով ավելի է բաժանվում Վաշինգտոնի ռազմավարության նախադրյալների շրջանակում: Գերմանիայի բարգավաճումը, որը Եվրոպայի արագ աճի լոկոմոտիվն է, տարիներ շարունակ հիմնված է եղել պաշտպանական ծախսերի ցածր մակարդակի և ռուսական էժան էներգիայի հասանելիության վրա՝ առաջ մղելու արտահանմանն ուղղված իր տնտեսությունը : Ռազմական գործողությունները Ուկրաինայում փաստացի փակեցին այս մուտքը՝ մեծացնելով Գերմանիայի կախվածությունը ամերիկյան թանկարժեք էներգետիկ ռեսուրսներից:
Ռուսաստանի և Չինաստանի կողմից բխող երկակի վտանգի դեմ պայքարելու համար Վաշինգտոնը մեծ ճնշում է գործադրում Գերմանիայի և «հին Եվրոպայի» այլ մասերի վրա՝ մեծացնելու իրենց պաշտպանական ծախսերը և սահմանափակելու առևտուրն ու ներդրումները Չինաստանում: Գերմանական զենքի առաքման դանդաղ տեմպերը Ուկրաինա և նախորդ աշնանը կանցլեր Շոլցի հայտնի «առևտրային» այցը Չինաստան նշաններ են, որ «ավելին ծախսել, ավելի քիչ վաստակել» դժվար թե գրավիչ գործարք լինի Բեռլինի համար:
Դաշինքի նոր անդամներից շատերը՝ Լեհաստանի և Բալթյան երկրների գլխավորությամբ, ճնշում են Միացյալ Նահանգներին՝ պահպանելու անվտանգության երաշխիքները, որոնք խոստացել են, բայց երբեք չեն ցանկացել իրականացնել: Այս երկրները Ուկրաինայում Ռուսաստանի գործողությունները դիտարկում են որպես անմիջական սպառնալիք իրենց անվտանգությանը և իրենց պաշտպանելու Վաշինգտոնի պայմանագրային հանձնառության քողարկված փորձարկում: Նրանք կոչ են անում զգալի որակական և քանակական մեծացնել Ուկրաինային արևմտյան ռազմական օգնությունը՝ պնդելով, որ Ռուսաստանը դժվար թե վտանգի ենթարկի ՆԱՏՕ-ի հետ ուղիղ առճակատումը, նույնիսկ եթե նրա բանակը պարտություն կրի:
Եվ նրանք ձգտում են Ուկրաինայի հնարավորինս շուտ անդամակցությանը ՆԱՏՕ-ին՝ պատճառաբանելով, որ անվտանգության նման պարտավորությունը կկանխի, այլ ոչ թե կհրահրի նոր վտանգ Ռուսաստանի կողմից:
Վաշինգտոնը փորձել է խուսափել դժվար ընտրություններից, որոնք պահանջում են այս հակասական ճնշումները: Մենք բացառել ենք ցանկացած փոխզիջում, որը կարող է մեծացնել Ռուսաստանի հետ բանակցային խաղաղության հաստատման հնարավորությունները՝ ը՝ հավատալով, որ մենք կարող ենք էժան գնով ստիպել Ռուսաստանին հանձնվել Ուկրաինայում՝ չվտանգելով ՆԱՏՕ-ի շատ ավելի խորը ներգրավվածությունը պատերազմում և բոլոր վտանգները, որոնց կարող է հանգեցնել դա: Մենք պնդել ենք ավելի մեծ եվրոպական բեռի բաշխում և կրճատված առևտուր Ռուսաստանի և Չինաստանի հետ, մենք ակնկալում ենք, որ Եվրոպան կհրաժարվի իր անկախությունից արտաքին քաղաքականության առանցքային հարցերում: Վաշինգտոնի բազեների մի մեծ խումբ ԱՄՆ անվտանգության երաշխիքները տեսնում է որպես կախարդական թալիսման, որը կխանգարի Ռուսաստանին կամ որևէ այլ մրցակցի մարտահրավեր նետել նրանց՝ թեթևացնելով հարկադրման անհրաժեշտությունը:
Ամերիկյան նոր ռազմավարությունը վաղուց սպասված է. Մեր անմիջական նպատակը պետք է լինի խոչընդոտել Ուկրաինան վերանվաճելու Ռուսաստանի կարողությունը, ինչը հնարավոր է առանց ՆԱՏՕ-ի ավելի խորը ներգրավման հակամարտությունում, ոչ թե ռուսական զորքերը Դոնբասից և Ղրիմից դուրս մղելը, ինչը անհնար է։
Մենք պետք է համատեղենք պաշտպանական այս աջակցությունը Կիևին դիվանագիտական հարձակման հետ, որը խրախուսում է Մոսկվային դադարեցնել ռազմական գործողությունները, այլ ոչ երկարաձգել դրանք՝ արգելափակելու Ուկրաինայի վերականգնումը և կանխելու վերջինիս անդամակցությունը ՆԱՏՕ-ին: ՆԱՏՕ-ին անդամակցության շրջանակը ընդլայնելու և մեր պատասխանատվության շրջանակից դուրս նոր խնդիրներ ստանձնելու փոխարեն՝ մենք պետք է դաշինքը վերադարձնենք իր սկզբնական պաշտպանական նպատակին․ մեծացնենք Եվրոպայի դերը դաշինքը զինելու և ղեկավարելու հարցում և աջակցենք ավելի լայն եվրոպական ինքնավարությանը աշխարհում, ինչը կնվազեցնի Ամերիկայի ռիսկերն ու բեռը Ռուսաստանի և Չինաստանի հետ հարաբերություններում։