Ֆրանսիայի և Գերմանիայի տնտեսությունների համեմատությունը այս պահի դրությամբ. ո՞րն է ավելի հզոր
Sean Gallup/Getty Images
Ֆրանսիական և գերմանական տնտեսությունների միջև հակադրությունը հազվադեպ է այսքան կտրուկ երևացել: Մինչ Ֆրանսիան շարունակում է վայելել զարմանալի հզոր աճը և գնալով ավելի գրավիչ է դառնում ինչպես օտարերկրյա, այնպես էլ ներքին ներդրողների համար, Գերմանիան պայքարում է — նույնիսկ եթե հեռու է Եվրոպայի հիվանդ մարդը լինելուց — ծանր քաղաքական ճգնաժամի պատճառով, որը ստվեր է գցել նրա տնտեսական հեռանկարի վրա և մեծապես ազդում է տնտեսական տրամադրությունների վրա: Այս մասին գրում է Մարսել Ֆրացշերը(Marcel Fratzscher) project-syndicate-ում:
Բայց այս տեսակետը անտեսում է մի հիմնարար փաստ: Գերմանիան և Ֆրանսիան ավելի շատ են փոխկապակցված, քան երբևէ: Տնտեսական աճը պահպանելու և գլոբալ առումով իրենց ազդեցությունը հաստատելու համար նրանք պետք է միասին աշխատեն՝ ամրապնդելու Եվրամիությունը:
Ֆրանսիայի տնտեսությունը ցույց տվեց ուշագրավ տոկունություն COVID-19 համաճարակի և 2022 թվականի էներգետիկ ճգնաժամի ժամանակ։ Վերջին երկու տարիների ընթացքում Ֆրանսիան բարձրացրել է իր մրցունակությունը, բարելավել է իր բիզնես միջավայրը և ներգրավել է ավելի քան երկու անգամ ավելի շատ օտարերկրյա ուղղակի ներդրումներ, քան Գերմանիան:
2023 թվականի ամենակարևոր զարգացումները
Ի հակադրություն, Գերմանիայի մրցունակության անկումը ստիպել է վերջինիս ապավինել զգալի սուբսիդիաների՝ գրավելու միջազգային ներդրողներին և աջակցելու սեփական արդյունաբերությունը: Հետևաբար, մինչ ակնկալվում է, որ Ֆրանսիան կաճի 1%-ով 2023 թվականին, ակնկալվում է, որ Գերմանիայի ՀՆԱ-ն կկրճատվի, որին կհաջորդի նվազագույն աճը 2024 թվականին:
Այս շեղվող հետագծերը կարող են վերագրվել երեք հիմնական գործոնների: Առաջին՝ Ֆրանսիայի նախագահական համակարգը թույլ է տալիս նախագահ Էմանուել Մակրոնին հստակ առաջնահերթություններ սահմանել և արագ գործարկել նոր միջոցները։ Սա Մակրոնին հնարավորություն է ընձեռել հետամուտ լինել Ֆրանսիայի կենսաթոշակային համակարգի և աշխատաշուկայի հիմնական բարեփոխումներին, կարգավորել գործող կանոնակարգերը և հաստատել արդյունաբերական քաղաքականության համարձակ նպատակներ, որոնք այժմ սկսում են զգալի եկամուտներ բերել, ներառյալ գործազրկության կայուն նվազումը:
Մինչդեռ Գերմանիան բախվում է քաղաքական փակուղու: Այսպես կոչված լուսացույցների կոալիցիան, որը ներառում է կանցլեր Օլաֆ Շոլցի Սոցիալ-դեմոկրատական կուսակցությունը, Կանաչներին և Ազատ դեմոկրատներին, ձախողվում է: Գաղափարական խորը բաժանումները հանգեցրել են քաղաքական փակուղու, որը սպառնում է կաթվածահար անել երկիրը: Սա արտացոլված է կառավարության շարունակական պայքարում՝ վերջնական տեսքի բերելու 2024 թվականի բյուջեն:
Գերմանիայի բարդ դաշնային համակարգը, որը հայտնի է իր ուժեղ հակակշիռներով, նախագծված էր ամրապնդելու երկրի ժողովրդավարական սկզբունքները և կանխելու վերադարձը ավտորիտարիզմին: Որպես այդպիսին, այն առաջնահերթություն է տալիս կայունությանը, քան արագությանը և ճկունությանը: Այս նախապատվությունն այժմ վնաս է հասցնում տնտեսությանը, քանի որ Գերմանիան հրատապ կարիք ունի իրականացնել կարգավորիչ, հարկաբյուջետային, արդյունաբերական և առևտրային բարեփոխումներ հիմնական:
Ֆրանսիայի և Գերմանիայի միջև մեկ այլ կարևոր տարբերություն կայանում է նրանց տարբերվող մոտեցումներում տնտեսական բացության նկատմամբ: Գերմանիայի հետպատերազմյան տնտեսական մոդելը մեծապես հենվել է արտահանման վրա, որն այժմ կազմում է երկրի ընդհանուր տնտեսական արտադրանքի գրեթե կեսը: Այս մոդելը ձևավորվել է քաղաքական ուժերի, արտաքին քաղաքականության նախապատվությունների և, եվրոյից առաջ, դրամավարկային քաղաքականության շնորհիվ, որը կենտրոնացած է գերմանական ուժեղ մարկի վրա:
Ինչպիսին կլինի գնաճը 2024 թվականին
Ավելին, Գերմանիայի տնտեսական և հարկաբյուջետային քաղաքականությունը պատմականորեն նպաստել է արդյունաբերական հատվածին: Այս ամրագրումը ստիպել է գերմանացի քաղաքական գործիչներին կենտրոնանալ տնտեսական արտադրանքի արդյունաբերական հատվածի մասնաբաժնի ավելացման վրա, որը ներկայումս գրեթե կրկնակի է, քան Ֆրանսիայինը:
Չնայած այս տարբերություններին, Ֆրանսիայի և Գերմանիայի տնտեսությունները շատ ավելի ընդհանրություններ ունեն, քան սովորաբար ընդունվում է: Թեև Ֆրանսիան գերազանցել է Գերմանիային վերջին չորս տարիների ընթացքում, նա դեռ շարունակում է հասնել Գերմանիայում գրանցված ուշագրավ տնտեսական բումին 2010-ականներին: Հատկանշական է, որ Գերմանիան գործազրկության ամենացածր ցուցանիշներից մեկն ունի Եվրոպայում, և նրա ընկերությունները պահպանել են իրենց հզոր մասնաբաժինները համաշխարհային շուկայում:
Ավելին, ի պատասխան համաճարակի, Ուկրաինայում պատերազմի և աճող աշխարհաքաղաքական լարվածության, և՛ Գերմանիան, և՛ Ֆրանսիան հետապնդում են ավելի ու ավելի պրոտեկցիոնիստական տնտեսական օրակարգեր: Երկուսն էլ որդեգրել են ազգային արդյունաբերական քաղաքականություն, որը ներառում է ներքին ընկերությունների սուբսիդավորում՝ էլեկտրաէներգիայի գների իջեցման, ուղղակի ֆինանսական աջակցության և տարբեր հարկային արտոնությունների միջոցով, և արդյունավետորեն սկսել են սուբսիդավորման մրցավազք՝ ներգրավելու օտարերկրյա ներդրողներին և բազմազգ ընկերություններին, ինչպիսիք են Tesla-ն և Intel-ը: Այս միջոցներն անարդար են եվրոպական ավելի թույլ տնտեսությունների ընկերությունների նկատմամբ, նվազեցնում են մրցակցությունը և վտանգում են խաթարել միասնական շուկան՝ ԵՄ-ի ամենակարևոր տնտեսական ձեռքբերումը:
Երկու երկրներն էլ ունեն սոցիալական ապահովության ամուր համակարգեր, որոնք անհապաղ բարեփոխումների կարիք ունեն: Քանի որ գնաճը նպաստում է սոցիալական բևեռացմանը և քաղաքական տարաձայնություններին, ծայրահեղ աջ շարժումները մեծ տեղ են գրավում: Պոպուլիզմի և աջ ծայրահեղականության ալիքը, որը պատել է արևմտյան բազմաթիվ ժողովրդավարական երկրներ, այժմ շարժվում է դեպի Գերմանիա: Քանի որ ծայրահեղ աջ Այլընտրանք Գերմանիայի (AfD) կուսակցությունը 2024 թվականի երեք կարևոր նահանգային ընտրություններում հաղթելու ճանապարհին է, Գերմանիան կարող է բախվել էլ ավելի խորը քաղաքական ճգնաժամի:
Ի վերջո, և՛ Գերմանիային, և՛ Ֆրանսիային սպառնում է ԱՄՆ-ի և Չինաստանի միջև աճող աշխարհաքաղաքական մրցակցությունը: Տնտեսական աճը պահպանելու համար երկու երկրները պետք է հեռանան ազգային ուղղվածություն ունեցող տնտեսական և հարկաբյուջետային քաղաքականությունից և միասին աշխատեն՝ բարեփոխելու և հզորացնելու ԵՄ-ն: Կայունության և աճի պակտի վերջին բարեփոխումը բավարար չէ՝ խթանելու ներդրումները և եվրոպական տնտեսության վերափոխումը:
Ֆրանսիական և գերմանական տնտեսություններն առանձին վերցրած չունեն անհրաժեշտ սանդղակ՝ արդյունավետորեն մրցելու աշխարհի երկու խոշորագույն տնտեսությունների հետ, հատկապես այն կարևոր զարգացող ոլորտներում, ինչպիսիք են արհեստական բանականությունը և թվային ծառայությունները: Հետևաբար, երկու կառավարություններն էլ խելամիտ կլինեն կենտրոնանալ իրենց նմանությունների, այլ ոչ թե տարբերությունների վրա: Իրար դեմ մրցելու փոխարեն նրանք պետք է միավորվեն ընդհանուր գործի շուրջ։ Ի վերջո, այն բարգավաճումը, որ վայելում են Ֆրանսիան և Գերմանիան այսօր, կարելի է մեծապես վերագրել վերջին 70 տարիների նրանց սերտ գործընկերությանը, որը կարևոր դեր է ունեցել Եվրոպայի տնտեսական շահերն առաջ մղելու գործում:
Հանդիպելով Գերմանիայի ուժեղ ընդդիմությանը՝ Մակրոնը կարծես թե հրաժարվել է Եվրոպան բարեփոխելու իր հավակնություններից: Սա սխալ է։ Երկու կառավարություններն էլ պետք է փոխեն ուղղությունը և ամրապնդեն ԵՄ միասնական շուկան, ավարտին հասցնեն բանկային միությունը, հետամուտ լինեն կապիտալի շուկայի միությանը, մշակեն համատեղ արդյունաբերական քաղաքականություն և ուղղեն կարգավորումն ու բյուրոկրատիան: Եվ ընդհանուր հարկաբյուջետային կարողությունը կենսական նշանակություն ունի եվրոպական արժեքներն ու նպատակները մարմնավորող տնտեսական և արդյունաբերական քաղաքականություն մշակելու համար:
