Քնած քայլք դեպի նոր կայսերական դարաշրջան

Մինչ դոնոր կառավարությունները կրճատում են արտաքին օգնության բյուջեները, այն կրիտիկական շրջանակները, որոնք օգնել են թույլ զարգացող երկրներին, սկսում են քանդվել: Բնական ռեսուրսների նկատմամբ վերահսկողության համար մրցակցող օտար տերությունների հետ աշխարհը կարող է շարժվել դեպի Աֆրիկայի համար պայքարի քսանմեկերորդ դարի տարբերակը: Այս մասին գրում է հոդվածի հեղինակ Ռիկարդո Հաուսմանը project-syndicate-ում:

• Զարգացող շատ երկրների կայունությունը հենված է փխրուն քաղաքական կառույցների վրա, ինչպես շենքի անտեսանելի կմախքը։
• Հիմնվելով Հոբսի՝ կարգուկանոն պահպանելու համար հզոր պետության («Լեվիաթան») գաղափարի վրա՝ հոդվածը նշում է հետգաղութային շրջանում զարգացող երկրներում նման պետություններ ստեղծելու դժվարությունը։
• Երկրորդ համաշխարհային պատերազմից հետո տեղի ունեցած ապագաղութացման ալիքը, որն աջակցվում էր ԱՄՆ-ի կողմից՝ եվրոպական և խորհրդային ազդեցությունը զսպելու համար, նպատակ ուներ գաղութային տերություններին փոխարինել կայուն, տեղական կառավարություններով։
• Եվրոպայի վերականգնումը հաջողությամբ պսակվեց, սակայն Հարավային կիսագնդի շատ նորանկախ երկրներ բախվեցին հակամարտությունների և անկայունության, հաճախ ապավինելով միջազգային օգնությանը։
• Սուբսահարյան Աֆրիկայի բազմաթիվ երկրներ մեծապես կախված են Արժույթի միջազգային հիմնադրամի ծրագրերից և միջազգային օգնությունից՝ իրենց տնտեսությունները և կառավարական ծախսերը պահպանելու համար։
  

  Ամերիկյան փափուկ ուժի փոխակերպումը մեր օրերում

• Թրամփի վարչակազմի՝ օգնությունը կրճատելու և միջազգային հաստատությունները խարխլելու գործողությունները թուլացրել են այս աջակցության համակարգը։
• Աջակցության նվազումը կարող է հանգեցնել նրան, որ փխրուն պետությունները դառնան միջնորդավորված հակամարտությունների թատերաբեմ և ռեսուրսների համար նոր գաղութատիրության դարաշրջանի, ինչպես երևում է «Վագներ» խմբի և այլ արտաքին դերակատարների դեպքում։
• Չինաստանի աճող դերը՝ ինչպես ՄԱԿ-ի խաղաղապահ առաքելություններում, այնպես էլ ռեսուրսների հասանելիության ապահովման գործում, այս զարգացող լանդշաֆտի մեկ այլ չափում է ներկայացնում։
• Ներկայիս իրավիճակը զուգահեռներ է հարուցում 19-րդ դարի վերջի «Աֆրիկայի համար կռվի» հետ՝ մտահոգություններ առաջացնելով ազդեցության նմանատիպ բաժանման վերաբերյալ։
• Հոդվածն եզրափակում է՝ ընդգծելով, որ չնայած իր մարտահրավերներին, խաղաղ, կանոնների վրա հիմնված միջազգային կարգը մնում է գլոբալ կայունության հասնելու մարդկության լավագույն ուղին, և նորաստեղծ պետություններին աջակցող կառույցների քանդումը կարող է կարճաժամկետ խնայողություններ բերել, բայց երկարաժամկետ աղետի գնով։