Ինչպիսին կլինի ԲՐԻԿՍ-ի դերը նոր ձևավորվող աշխարահակարգում

Ապագաղութացումը սկսվեց Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի ավարտից հետո՝ մոտ 80 տարի առաջ: Երբ Միավորված ազգերի կազմակերպությունը հիմնադրվեց 1945 թվականին, այն ուներ ընդամենը 51 անդամ պետություն։ Այսօր, երկար, բուռն ժամանակաշրջանից հետո, երբ Գլոբալ Հարավի նախկին եվրոպական գաղութներից ի հայտ եկան բազմաթիվ նոր ազգային պետություններ, կան 193-ը: Այնուամենայնիվ, չնայած պաշտոնական ինքնիշխանության լայն տարածում գտած հաջողությանը, երբեք իշխանության և հարստության իրական վերաբաշխում տեղի չի ունեցել:

Սկսած 1970-ականների վերջից Չինաստանը սկսեց իր աստիճանական ինտեգրումը արևմտյան գերիշխող համաշխարհային տնտեսությանը — գործընթաց, որն արագացավ 2001 թվականին Առևտրի համաշխարհային կազմակերպությանն անդամակցելուց հետո: Չինաստանի բացմամբ և 1980-ականների վերջին Սառը պատերազմի ավարտով, նոր աշխարհակարգ ծնվեց — և ուզենք, թե չուզենք, ԲՐԻԿՍ-ի վերելքը այս պատմական փոփոխության արտահայտությունն է:

Զարգացող շուկաների և զարգացող տնտեսությունների ցանկությունը՝ հավակնելու համաշխարհային հզորության և հարստության իրենց մասնաբաժնին, լիովին հասկանալի է և արդարացված: Արևմտյան աշխարհը պետք է դադարի պաշտպանողական և անհամապատասխան արձագանքել այս երկրների՝ իրենց օրինական շահերի հետապնդմանը: Բայց ձևավորվող տերությունները պետք է գիտակցեն, որ ավելի մեծ ուժի և տնտեսական ազդեցության հետ ավելի մեծ պատասխանատվություն է գալիս:

Նոր, հավասարակշռված աշխարհակարգը դեռևս կպահանջի ամուր կանոններ՝ հիմնված համընդհանուր ընդունված արժեքների վրա:

Միջուկային զենքի և արհեստական ​​բանականության դարաշրջանում պատերազմի վերսկսումը աննախադեպ միջազգային սպառնալիք է: Ե՛վ G7-ը, և՛ ԲՐԻԿՍԸ+-ը կանգնած են նույն վտանգի առաջ. բոլորը նույն նավակի մեջ են՝ նույն ընդհանուր պարտականություններով:

Ի՞նչ կանոնների են մտադիր հետևել ԲՐԻԿՍ+ երկրները: Աշխարհն արժանի է պատասխանի այս կրիտիկական հարցին։