Եվրոպայի էներգետիկ ընտրությունը
Ուկրաինական ճգնաժամը և ռուսական գազի Եվրոպա արտահանման խափանումները էներգետիկ ճգնաժամի պատճառ են դարձել՝ գների կտրուկ աճով, որոնք չեն նկատվել 1973 թվականից ի վեր: Եվ մինչ այն կբարելավվի, իրավիճակը միայն կվատթարանա։ Մինչև ձմեռ ռուսական բնական գազի հոսքերը դեպի Եվրոպա, հավանաբար, կշարունակեն նվազել կամ նույնիսկ կդադարեն, իսկ նավթի արտահանման դեմ պատժամիջոցները շուտով կարող են ազդել էներգակիրների մատակարարումների վրա։ Հայտնում է project-syndicate-ը։
Ճգնաժամը ունի երկակի բնույթ։ Հրատապ խնդիրն է Եվրոպան պահել տաք և գործուն մոտակա մի քանի ձմռան ընթացքում։ Սրան զուգահեռ պետք է դիտարկել արագացված անցումը կանաչ էներգիային։ Շատերը սա համարում են կարճաժամկետ և երկարաժամկետ հեռանկարների հակամարտություն։ Այնուամենայնիվ, ճիշտ արձագանքը էներգետիկ ճգնաժամին կօգնի լուծել ավելի մաշտաբային խնդիր ( կլիմայական ): Իշխանությունները պետք է և՛ մեղմացնեն ցնցումները, և՛ արագացնեն անցումային գործընթացը։
Եվրոպական երկրները, որոնք մեծ կախվածություն ունեն ռուսական գազից և նավթից, կպայքարեն էներգետիկ և ջերմային մատակարարումների համար մոտակա ձմռանը։ Գազի պաշարները լրացված են 65%-ով,իսկ ԵՄ-ն նպատակ ունի այն հասցնել մինչև 80%։ Այս պայմաններում դա չափազանց բարդ և թանկ կլինի վերջինիս համար։
Այսպիսով, տնտեսական գերտերությունների գլխավոր հարցն այն է, թե կկարողանան հաղթահարել ձմեռը՝ առանց ստիպելու իրենց խոշոր արդյունաբերական գազ սպառողներին փակվել։ Պատասխանը, հավանաբար, այո է, պայմանով, որ եվրոպացիները դրսևորեն միջսահմանային համերաշխություն էներգախնայողության ոլորտում (ինչպես առաջարկում է ԵՄ-ն) և առավելագույնի հասցնեն էներգիայի մնացած բոլոր աղբյուրների օգտագործումը:
Թույլ տալով, որ բարձր գները ոչնչացնեն վերջնական պահանջարկը՝ ներառյալ մասնավոր սպառողների շրջանում, քաղաքականություն մշակողները դժվար ընտրության առաջ են կանգնում։
Հակառակ այն բանի, թե ինչպես է իրավիճակը հաճախ ներկայացվում լրատվամիջոցներում, այս ընտրությունը կլիմայի փոփոխության և քաղաքացիական անկարգությունների միջև չէ: Ոչ ոք չի կասկածում, որ Եվրոպան պետք է ընդլայնի հեղուկ բնական գազի օգտագործումը, շարունակի ածուխ այրել առաջիկա մի քանի տարիների ընթացքում։ Վերջինս պետք է անի ավելին օգնելու խոցելի համայնքներին և որոշ արդյունաբերություններին հաղթահարել էներգիայի ավելի մեծ ծախսերը: Կարևոր է քաղաքականություն մշակողների մոտեցումն այս խնդիրների վերաբերյալ։
Էներգետիկայի խնայման քաղաքականությունը պետք է իրականացվի հնարավորինս արդյունավետ, որպեսզի հնարավոր լինի որոշ չափով մեղմացնել ճգնաժամի հետևանքները։
Այս լարվածությունը գտնվում է բանավեճի կենտրոնում ամբողջ Եվրոպայում՝ տեղական քաղաքապետարաններից մինչև որոշումների կայացման ամենաբարձր մակարդակները Բրյուսելում: Մինչ որոշ եվրոպացիներ էներգետիկայի այսօրվա գնաճը կապում են Ուկրաինական ռազմական հակամարտությամբ, մյուսները դա պայմանավորում են կլիմայական փոփոխության դեմ պայքարով։ Օրինակ, իտալացիների ճնշող մեծամասնությունը էներգետիկ ճգնաժամի մեղավոր համարում է աշխարհաքաղաքական լարվածությունը, մինչդեռ գերմանացիների և լեհերի զգալի մասը՝ կլիմայի փոփոխության քաղաքականությունը: Շատ բան կախված կլինի նրանից, թե որ կողմը կհաղթի պայքարը ժողովրդի սրտի և մտքի համար։
Եվրոպայի ընտրությունը կարևոր հետևանքներ կունենա այն հարցում, թե արդյոք մենք կկարողանանք սահմանափակել գլոբալ տաքացումը մինչև 1,5 աստիճան Ցելսիուս: Եթե եվրոպացի քաղաքական գործիչներին հաջողվի համոզել իրենց ընտրազանգվածին համաձայնել ճիշտ երկարաժամկետ ռազմավարական որոշումներին, նրանք կկարողանան կառավարել և՛ էներգետիկ ճգնաժամը առաջիկա մի քանի ձմեռների ընթացքում, և՛ օգտագործել վերականգնվող էներգիան, և՛ բարձացնել էներգաարդյունավետությունը աննախադեպ մասշտաբով:
Սա ԵՄ-ին կդարձնի առաջատար խոշոր տնտեսություններից մեկը՝ անցում կատարելով դեպի կանաչ տնտեսություն՝ այն դարձնելով մրցունակ Չինաստանի հետ։ Եվրոպան ցույց կտա, որ հարստությունն ու բարգավաճումը հոմանիշ չեն հանածո վառելիքի այրման հետ: Եվ հակառակը, եթե Եվրոպան խուճապի մատնվի և արգելափակի հանածո վառելիքի գների սուբսիդավորումը և նոր ներդրումները երկարաժամկետ գազային ենթակառուցվածքներում, ապա բաց կթողնի պատմական հնարավորությունը:
Միջնաժամկետ հեռանկարով շարժվելու դեպքում կանաչ էներգետիկայի ենթակառուցվածքները պետք է կառուցել հնարավորինս արագ։
«Արագ և էժան»-ը միշտ չէ, որ համապատասխանում է անվտանգության կամ կախվածության նկատառումներին: «Friend-Shoring» նոր հայեցակարգը ենթադրում է, որ Եվրոպան կցանկանա գնել իր էներգետիկ ենթակառուցվածքի բոլոր հիմնական տարրերը դաշնակիցներից և բարեկամ գործընկերներից՝ որպես հուսալի մատակարարումներ ապահովման միջոց: Այնուամենայնիվ, կանաչ ենթակառուցվածքների ներքին արտադրության և բարեկամական աջակցության միջոցով լիարժեք ինքնաբավության հասնելը, ի վերջո, հնարավոր է, բայց ոչ ամենաէժան կամ ամենաարագ տարբերակը կարճաժամկետ հեռանկարում:
Եվրոպային անհրաժեշտ է ավելի մեծ ներգրավվածություն հարևանների և գլոբալ գործընկերների հետ՝ կանաչ արդյունաբերությունները մեծացնելու և կանաչ տեխնոլոգիաների ծախսերը նվազեցնելու համար: Եվրոպացի ընտրողները կպահանջեն արագ, էժան, մաքուր և հուսալի էներգիա, սակայն նրանց պահանջները չեն կարող բավարարվել կարճաժամկետ հեռանկարում: Մենք կրկին վերադառնում ենք բարդ քաղաքական ընտրության։ Կրեատիվ քաղաքական որոշումները կարող են օգնել, բայց քաղաքական գործիչները պետք է որոշեն ռազմավարությունը, իսկ հետո համոզեն հասարակությանը միանալ իրենց:
