ՆԱՏՕ-ի ծանրության նոր կենտրոնը

Հեղինակ՝ Չելս Միխտա

Եվրոպայի ռազմավարական կենտրոնը տեղափոխվում է դեպի արևելք, գրում է Politico-ն։

Վաշինգտոնը կցանկանա մշտական ​​ռազմական ներկայություն հաստատել արևելյան թևի առանցքային երկրներում շատ ավելի արագ, քան կարելի էր ենթադրել. այս ամենը ռուսական սպառնալիքին դիմակայելու համար:

Ուկրաինայում մեկ տարի շարունակվող զինված հակամարտությունը մշտապես փոփոխությունների է ենթարկում եվրոպական քաղաքականությունը։ Արդյունքում եվրոպական առաջնորդության կենտրոնը տեղափոխվում է դեպի արևելք՝ իհարկե Լեհաստան ուղղությամբ։

Լեհաստանի կառավարությունը գլխավորել է ՆԱՏՕ-ի շրջանակներում երկրների կոալիցիա ստեղծելու ջանքերը, որը կոչվում է «Փոխանցել Լեոպարդներ»: Արդյունքը եղել է արևմտյան ռազմական օգնության աճը, մասնավորապես, Բեռլինի որոշումը՝ մատակարարել սեփական Լեոպարդ 2 տանկերը և թույլ տալ մյուս երկրներին անել նույնը:

Լեհաստանի նախագահ Անջեյ Դուդան և պաշտպանության նախարար Մարիուշ Բլաշչակը ղեկավարում էին Բեռլինի վրա ճնշում գործադրելու ջանքերը, իսկ հետո հայտարարեցին, որ Լեհաստանը, Գերմանիայի հետ կամ առանց համաձայնության, «Լեոպարդներ» է ուղարկելու Ուկրաինա։ Կենտրոնական Եվրոպայի ճնշումը կարևոր գործոն էր Վաշինգտոնին համոզելու՝ ճնշում գործադրել Գերմանիայի վրա և ուղարկել սեփական «Աբրամս» տանկերը: Արդյունքում Բեռլինը պարզապես այլընտրանք չուներ։

Անկասկած, Լեհաստանի համար դա քաղաքական հաղթանակ էր։ Վերջինիս ստեղծած տանկային կոալիցիան, սակայն, չի սահմանափակվում Կենտրոնական Եվրոպայով։ Այն ներառում էր Ֆինլանդիան, Նորվեգիան, Իսպանիան, Նիդեռլանդները և Դանիան։ Սա կարող է փոխել ներգրավվածության ներքին դինամիկան Եվրոպայում՝ հեռացնելով ՆԱՏՕ-ի ծանրության կենտրոնը ֆրանս-գերմանական տանդեմից։

Սա ցույց է տալիս, որ Լեհաստանը, որն արևելյան թևի ամենամեծ երկիրն է, քաղաքական կապիտալ է կուտակում ոչ միայն «առաջնագծի» երկրների մեջ, այլև դաշինքի ողջ տարածքում՝ վճռորոշ դեր խաղալով Ուկրաինային զենքի, ռազմական տեխնիկայի և զինամթերքի մատակարարման շղթայում։

Մինչ Գերմանիայի կանցլեր Օլաֆ Շոլցը խոսում է Գերմանիայի առաջնորդության մասին Եվրոպայում, ՆԱՏՕ-ն գնալով ավելի շատ է ընկալում Բեռլինը որպես լավագույն դեպքում հետամնաց, իսկ վատագույն դեպքում՝ ուղղակի դիվերսանտ: Ի հակադրություն, Վարշավան գլխավորեց «Լեոպարդների» արշավը և, ամենակարևորը, սովորեց խոսել ոչ միայն մերձբալթյան երկրների, այլև Ֆինլանդիայի և արևմտյան կոնսենսուսի այլ կողմնակիցների անունից: Սա հաստատում է այն փաստը, որ Եվրոպայի ռազմավարական կենտրոնը տեղափոխվում է դեպի արևելք։

Եվրոպայի փոփոխվող ներքին դինամիկան, սակայն, կապված է ոչ միայն քաղաքականության արվեստի կամ ՆԱՏՕ-ի շրջանակներում կոալիցիա կառուցելու հետ: Այն, վերջիվերջո, կապված է կոշտ ուժի և ռիսկի դիմելու պատրաստակամության հետ: Եվ այստեղ առաջատար են նաև Կենտրոնական Եվրոպայի երկրները, որոնք փորձում են վերացնել տարիների թերֆինանսավորման պատճառած վնասը պաշտպանության ոլորտում։ Նրանք զենք, ռազմական տեխնիկա և զինամթերք են ձեռք բերում այնպիսի արագությամբ, որը մենք չենք տեսել Սառը պատերազմից ի վեր:

Լեհաստանն ԱՄՆ-ից գնել է 250 M1A2 SEPv3 տանկ, 32 F-35 ինքնաթիռ և 96 Apache հարվածային ուղղաթիռ։ Իսկ ամռանը այն խոշոր գործարք կնքեց Հարավային Կորեայի հետ՝ գնելու հիմնական մարտական ​​տանկեր, ինքնագնաց հաուբիցներ և ինքնաթիռներ։ Սա շատ բան է խոսում Վարշավայի մտադրության մասին՝ վերազինելու իր բանակը և ՆԱՏՕ-ի արևելյան թևում տեղակայելու առավել մարտունակ տանկային խմբավորումը:

Մինչդեռ գերմանական բանակը, թեև խխունջի արագությամբ, դեռ փորձում է վերացնել պաշտպանության ոլորտի երկարամյա անտեսման և խրոնիկ թերֆինանսավորման հետևանքները՝ փորձելով հաստատել գնումների գործընթաց, որը տարիների ընթացքում ոչ մի փոփոխության չի ենթարկվել և այսօր պարզապես անգործունակ է:

Մեծ Բրիտանիայի և Ֆրանսիայի բանակները ավելի լավ վիճակում են, քան Բունդեսվերը, և նրանք ավանդաբար հիմնական խաղացողներ են պաշտպանության հարցերում: Այնուամենայնիվ, նրանք նույնպես բախվում են մարտահրավերների: Բրիտանական բանակը հնացած զինտեխնիկա ունի և լուրջ ներդրումների կարիք ունի՝ սպառազինությունների արդիականացման և մարտական ​​պատրաստության ու կրթության գործընթացը բարելավելու համար։ Ֆրանսիայի զինված ուժերը նույնպես հրատապ արդիականացման կարիք ունեն, թեև նրանք հմտորեն իրականացնում են փոքր արշավախմբեր։ Ինչպես վերջերս հայտարարել է այս երկրի զինված ուժերի շտաբի նախկին պետը, ֆրանսիական բանակը «միջոցներ չունի բարձր ինտենսիվության պատերազմ վարելու համար»։

Այնուամենայնիվ, Եվրոպայում շարունակում են հնչել «ռազմավարական ինքնավարության» կոչեր, թեև բոլոր ցուցումները ցույց են տալիս, որ առանց Միացյալ Նահանգների եվրոպական բանակները քիչ մարտական ​​տեխնիկա ունեն, մարտական ​​պատրաստվածության անբավարար մակարդակ և, ամենակարևորը, չկան նյութատեխնիկական ապահովման հնարավորություններ, ինչը թույլ կտա մատակարարումներ ապահովել Ուկրաինային։

Եվրոպայում ուժերի հարաբերակցության փոփոխության լույսի ներքո, երբ արևելյան թևի երկրները միավորվում են ռուսական սպառնալիքի դեմ և սերտորեն համագործակցում են Միացյալ Նահանգների հետ, եվրոպական անկախ բանակի մասին խոսակցությունները, որոնք կարող են հզոր ուժ ցուցադրել, կարծես թե նախորդ օրերի հազիվ նկատելի արձագանքներ են:

Սակայն այն փաստը, որ Լեհաստանը դարձել է առանցքային դերակատար՝ օգնելով որոշել ռազմական գործողությունների արդյունքը Ուկրաինայում, պայմանավորված է ոչ միայն Վարշավայի բանակցային հմուտ մարտավարությամբ, նրա հզոր ճնշման և պաշտպանության ոլորտում ներդրումներով: Սա պայմանավորված է նաև աշխարհաքաղաքականության համառ տրամաբանությամբ։ Ժեշով քաղաքի մոտ գտնվող լեհական տրանսպորտային հանգույցը դարձել է Ուկրաինայի նյութատեխնիկական ապահովման կենտրոնը, առանց որի ԱՄՆ-ը և նրա դաշնակիցները չեն կարողանա աջակցել ուկրաինական բանակին և տնտեսական ու հումանիտար օգնություն ցուցաբերել Կիևին։

Միայն այս հանգամանքը զգալիորեն մեծացրել է Լեհաստանի դերը՝ որպես ԱՄՆ-ի ամենակարևոր դաշնակցի, որը պատրաստ է զգալի ռիսկի դիմել հանուն Ուկրաինայի։

Այս երկիրը գնալով ավելի կարևոր դեր է խաղում եվրոպական անվտանգային քաղաքականության մեջ, ինչը բազմաթիվ հարցեր է առաջացնում ամերիկյան հարաբերությունների հիերարխիայի վերաբերյալ: Մասնավորապես, արդյոք ներկայիս անվտանգության կառույցը համապատասխանում է ժամանակի աշխարհառազմավարական պահանջներին, հաշվի առնելով, որ ռազմական օբյեկտների մեծ մասը գտնվում է Գերմանիայում, որը չի ցանկանում աջակցել ամերիկյան քաղաքականության նպատակներին Ուկրաինայում։ Այսպիսով, ԱՄՆ-ը կարող է ցանկանալ իր մշտական ​​ռազմական ներկայությունը հաստատել արևելյան թևի առանցքային երկրներում շատ ավելի արագ, քան կարելի էր ենթադրել. այս ամենը ռուսական սպառնալիքին հակազդելու համար:

Իհարկե, հիմա հնարավոր չէ կանխատեսել, թե ինչ կլինի հետո, բայց մի բան այսօր պարզ է: Վարշավան հմտորեն խաղում է միջազգային պոկեր՝ ստիպելով Բեռլինին գնալ զիջումների և թույլտվություն տալ գերմանական արտադրության տանկերը Ուկրաինա տեղափոխելու համար։ Եվ սա փոխում է իրավիճակը Եվրոպայում։ Ոչ միայն Լեհաստանը, այլև արևելյան թևի բոլոր երկրները՝ Սկանդինավիայից և Բալթյան երկրներից մինչև Կենտրոնական Եվրոպա և Սև ծով, շատ ավելի կարևոր և նշանակալից են դառնում մայրցամաքի ապագայի համար, քան ընդամենը մի քանի ամիս առաջ:

Հոդվածում արտահայտված տեսակետները հեղինակինն են և չեն արտացոլում ԱՄՆ ցամաքային բանակի, պաշտպանության նախարարության և ԱՄՆ կառավարության պաշտոնական տեսակետներն ու դիրքորոշումները։