Համաշխարհային պատերազմ տաղանդների համար

Արդեն չորրորդ արդյունաբերական հեղափոխության մեջ մտնելով՝ տաղանդը ի հայտ է եկել որպես կարևոր աշխարհաքաղաքական գործոն՝ առանցքային դեր խաղալով այն հարցում, թե ինչպես են պետությունները ծառայում իրենց ազգային շահերին, քանի որ այն կապված է նորարարության հետ՝ առաջնորդելով երկրներին դեպի աճ, տնտեսական հզորություն, միջազգային ազդեցություն և հասարակական բարօրություն: Այս մասին գրում է Պանայոտիս Կակոլիրիսը EURACTIV-ում։

Կակոլիրիսը Քաղաքական հիմնադրամների եվրոպական ցանցի փոխնախագահն է և Պելոպոնեսի համալսարանի ռազմավարական կառավարման լաբորատորիայի համահիմնադիրը:

Հետազոտությունները հետևողականորեն զգուշացնում են, որ եթե հիմնական տեխնոլոգիաների հարցում Եվրոպան չկարողանա հասնել այլ խոշոր տարածաշրջանների, ինչպիսիք են ԱՄՆ-ը, Չինաստանը կամ նույնիսկ Հնդկաստանը, ապա խոցելի կլինի աճի և մրցունակության բոլոր ասպեկտներում: Արդյունքում, սա կվնասի նրա ռազմավարական ինքնավարությունը. մտահոգություն, որը գնալով ավելի արդիական է դառնում:

Ամենակայուն 10 երկրները աշխարհում

Եվրոպայի ստարտափ լանդշաֆտը մարմնավորում է այս տաղանդի մարտահրավերը: Մինչ մայրցամաքը մնում է պարարտ հող նորարարական գաղափարների համար, շատ հասուն ստարտափներ ձգվում են դեպի ԱՄՆ: Ամերիկյան հողի վրա այս ձեռնարկությունները զարգանում են, աճում և դառնում են արդյունաբերության հսկաներ, նույնիսկ միաեղջյուրներ, որոնք սնվում են եվրոպական և համաշխարհային տաղանդների համակցությամբ:

Չնայած Եվրոպան պարծենում է շատ բարձր կատարողական կորպորատիվ կազմակերպություններով, եվրոպական ընկերությունները ցույց են տալիս ավելի դանդաղ աճ, ցածր եկամտաբերություն և ավելի քիչ հետազոտական ներդրումներ, քան ԱՄՆ-ի իրենց գործընկերները:

Եվրոպական ներդրումային բանկի տագնապալի բացահայտումն ընդգծում է այս պատմությունը: Եվրոպայի բարձր տեխնոլոգիական ընկերությունների մոտ 75%-ը ձեռք է բերվել ոչ եվրոպական կազմակերպությունների կողմից զարգացման առաջադեմ փուլում: Տաղանդների այս արտահոսքը ուժեղացնում է մտահոգությունները, երբ 4-րդ արդյունաբերական հեղափոխության թափը իր գագաթնակետին է:

Համաշխարհային մրցակցության պատճառով Եվրոպայի տաղանդի կորուստը գոյաբանական աշխարհաքաղաքական մարտահրավեր է ներկայացնում: Որքանո՞վ է կայուն արտաքին նորարարությունների հիմնական սպառման այս մոդելը՝ առանց էական ներդրում կատարելու: Սա ի՞նչ կախվածություններ կստեղծի Եվրամիության համար, և որքանո՞վ կթուլացնի նրա համաշխարհային վարկանիշն ու ազդեցությունը։

Պատասխանը պարզ է:

ԵՄ-ն պետք է զարգացնի տաղանդները հետազոտությունների ընդլայնված ֆինանսավորման, մրցակցային միջավայրի խթանման, անդամ պետությունների միջև ստեղծագործական համագործակցության և դինամիկ էկոհամակարգերի աշխուժացման միջոցով:

Թեև այս ուղղությամբ եվրոպական կարևոր նախաձեռնություններ են ընթանում, դրանց արդյունավետությունը ներկայիս միտումները շրջելու հարցում մնում է անորոշ: ԱՄՆ-ում Դոնալդ Թրամփի հնարավոր վերընտրությունը, զուգորդված մեր ավելի լայն տարածաշրջանում աշխարհաքաղաքական անկայունության հետ, ընդգծում են այս առումով ավելի ինտենսիվ ջանքերի անհրաժեշտությունը։

Ատիպիկ գերազանցությունը մարմնավորում է տաղանդի ավելի ընդգրկուն և ամբողջական հայեցակարգը: Իր հիմքում այն վերակազմակերպում է ձախողումը որպես արժեքավոր դաս՝ խթանելով կարեկցանքն ու ընդունումը:

Գերազանցության այս ձևը հակասում է մեկ սահմանմանը: Այն բացահայտումների շարունակական ճանապարհորդություն է, որը խրախուսում է անհատներին դուրս գալ իրենց հարմարավետության գոտիներից, անցնել ֆորմալ սահմանները և մտնել ատիպիկի ստեղծագործական գոտի: Ինչպես դիպուկ նշում է հոլանդացի պատմաբան Ռուտգեր Բրեգմանը, սա պահանջում է շարունակական էվոլյուցիա, լավատեսության խարսխում և խթանում և հեռանկարային մտածելակերպ:

Այն խրախուսում է ընկերություններին օգտվել այն անհատներից, որոնք կարող են չունենալ պաշտոնական որակավորում, բայց ունեն պահանջվող ոգեշնչում, նվիրվածություն և վճռականություն, ինչպես նաև գիտելիքների և հմտությունների բազմազան զանգված, որոնք միասին կատարում են պաշտոնի պահանջները:

Այս դարաշրջանում, որը սահմանվում է տաղանդների պատերազմով, տաղանդի աշխարհաքաղաքական չափերը գնալով ավելի ակնառու են դառնում: