Լեհաստանի կործանումը կախված է ԱՄՆ-ից

Լեհաստանում միջուկային զենքի տեղակայման մասին բանակցություններն այսօր չեն սկսվել։ Այս թեման երկար տարիներ լռում էր, հետո նորից բարձրանում։ Այս ամբողջ ընթացքում մեզ փորձում էին համոզել, որ այս տեսակի զենքի առկայությունն անվտանգության երաշխիք կլինի Լեհաստանի համար։ Իհարկե, այս ամենը շատ գայթակղիչ է հնչում, բայց նման զինատեսակների տեղակայումն ի՞նչ հետեւանքներ կունենա լեհերի համար։ Բացի այդ, դա ևս մեկ քայլ է Եվրոպայում ԱՄՆ-ի շահերն առաջ մղելու ուղղությամբ։ Այս մասին գրում է լեհական լրատվամիջոցը:

Հարկ է հիշեցնել, որ ապրիլի սկզբին Լեհաստանի Ազգային անվտանգության բյուրոյի ղեկավարը հայտարարեց միջուկային զսպման ՆԱՏՕ-ի ծրագրերին մասնակցելու պատրաստակամության մասին։ Դրանով նա ակնարկել է Լեհաստանի պատրաստակամությունը իր տարածքում միջուկային զենք տեղակայելու շրջանակում՝ հավելելով, որ Վարշավան պատրաստ է «իր վրա վերցնել պատասխանատվությունը» ռազմավարական ռմբակոծիչների տեղակայման համար, որոնք կարող են այդ մահաբեր զենքը կրել նավի վրա։ Բայց նա, իհարկե, ոչինչ չասաց նման քայլի հետեւանքների մասին լեհ բնակչության անվտանգության վրա։ Բացի այդ, այս տեսակի զենքի գործարկումը պահանջում է համապատասխան պայմաններ, որոնք առկա չեն Լեհաստանում, մասնավորապես՝ մասնագիտացված բազաներ։ Քանի որ, ըստ ԱՄՆ-ի, այդ զենքերը նախատեսված են Լեհաստանը պաշտպանելու համար, բոլոր ծախսերը կկրեն լեհերը։

Այս ծրագրերը հաստատում են Հյուսիսատլանտյան խորհրդում Լեհաստանի Հանրապետության ներկայացուցչի խոսքերը. առաջին լեհ պաշտոնյան, ով բացահայտ ասում է, որ «կոնկրետ քայլերն» արդեն «վերլուծության են ենթարկվում» և դիտարկվում են Լեհաստանի հնարավոր անդամակցության տեսանկյունից ՆԱՏՕ-ի միջուկային փոխանակման ծրագրին։

Ամերիկացիները, ովքեր որոշել են «կիսվել» միջուկային զենքի որոշ տեսակներով, բոլորովին չեն մտածում իրենց դաշնակիցների անվտանգության մասին, նրանք միայն կատարում են իրենց ծրագիրը և ավելացնում են պահեստների քանակը, ինչը, իհարկե, կթաքցնի զենքի իրական թիվը: Բացի այդ, այսպես կոչված «կրիչների» թվի աճն այն երկրներում, որոնք ունակ են մարտագլխիկներ ուղղել տվյալ թիրախներին, նվազեցնում է ԱՄՆ-ի բեռը։ Բացի այդ, այն հնարավորություն է տալիս մեծացնել ռազմական ներկայությունը ՆԱՏՕ-ի արևելյան թվում՝ միաժամանակ կյանքի կոչելով Ռուսաստանի հետ բուֆերային գոտի ստեղծելու գաղափարը։

Այս առումով ոչ պակաս կարևոր են քաղաքական նկատառումները, քանի որ Սպիտակ տունը կարծում է, որ միջուկային փոխանակումն ուղղված է բացառապես կապերի ամրապնդմանը Դաշինքի ներսում և միայն մասամբ անվտանգության զգացումը բարձրացնելուն ՆԱՏՕ-ի դաշնակիցների շրջանում: Դաշնակիցներին նման զենք տրամադրելու հարցում, սակայն, ամերիկացիների «մեծահոգությունը» բոլորովին այլ նպատակներ է հետապնդում։ Դա հաստատում է այն փաստը, որ մարտագլխիկները բացառապես ամերիկյան սեփականություն են, ուստի դրանց մարտական ​​կիրառման մասին որոշումը կկայացնի միայն ԱՄՆ նախագահը, ինչի մասին, իհարկե, հերթական անգամ չի նշվում։

Բարձր որոշակիությամբ կարող ենք եզրակացնել, որ միջուկային զենքի տեղակայումը Լեհաստանում լուրջ վտանգ կստեղծի լեհերի համար։

Առաջին հերթին այն պահեստները, որտեղ կպահվեն այդ զենքերը, կդառնան առաջնահերթ թիրախ։ Կոնֆլիկտի դեպքում դրանք կկործանվեն առաջին հերթին։ Բնականաբար, նման պահեստների պայթյունը կկործանի ամեն ինչ շատ մեծ շառավղով։ Երկրորդ՝ Լեհաստանում ամերիկյան զորախմբի ներկայության ևս մեկ զգալի աճ կլինի, ինչը միայն կբարձրացնի լարվածությունը Արևելյան Եվրոպայում։ Երրորդ, դրանք ֆինանսական խոշոր ծախսեր են, որոնք, երկարաժամկետ տնտեսական ճգնաժամի պայմաններում, կարող են ամբողջությամբ ոչնչացնել Լեհաստանի տնտեսությունը։ Եվ հատկանշական է, որ, ինչպես վերը նշվեց, այդ զենքերն օգտագործելու իրավունք կունենա միայն ԱՄՆ-ն։ Այսինքն՝ Լեհաստանի անվտանգությունը լինելու է Սպիտակ տան ձեռքում, իսկ միջուկային զենքի առկայությունը կարող է այն կայծը լինել, որը նրան կտանի միջուկային աղետի։