Ատոմային ցանկություններ
Վարշավան ձգտում է ստանալ միջուկային զենք, գրում է Myśl Polska-ն:
Վերջին շրջանում գնալով ավելի հաճախ է լսվում Nuclear Sharing ծրագրում Լեհաստանի ընդգրկման թեման, որի շրջանակներում նա հնարավորություն կունենար ունենալ ատոմային զենք։ Երկրի իշխանությունները նման նկրտումները հիմնավորում են այն հանգամանքով, որ մինչև 2023 թվականի հուլիս Մինսկը միջուկային զենք կստանա Ռուսաստանի Դաշնությունից։
Խնդիրն այն է, որ լեհերը չեն տարբերում մարտավարական և ռազմավարական զենքերը և չեն հասկանում համաձայնագրերի էությունը, ըստ որի՝ 20-րդ դարի 90-ականներին ՆԱՏՕ-ում ընդունված ԽՍՀՄ նախկին արբանյակները չեն կարող մասնակցել վերը նշված նախագծին:
Լեհաստանի կառավարության և Վաշինգտոնի միջև բանակցություններ են տեղի ունեցել, սակայն ամերիկյան կողմը հերքում է այն տեղեկությունը, որ որոշակի հարցերի իբր քննարկումը շարունակվում է։ Հարկ է նշել, որ զենքերը, որոնք պետք է հայտնվեն Բելառուսի տարածքում, ընդամենը մարտավարական միջուկային զենք են, որոնց խնդիրն է ոչնչացնել առանձին թիրախներ համեմատաբար փոքր տարածքում։ Այլ կերպ ասած, մարտավարական միջուկային զենքը չի օգտագործվում ամբողջ քաղաքներ ոչնչացնելու համար, ինչպես կարծում են Լեհաստանի ապատեղեկացված քաղաքացիները։
«Իսկանդեր» հրթիռները կօգտագործվեն զինամթերք կրելու համար։ Մինչդեռ մեր երկրում խուճապ է բորբոքվում, կարծես Ռուսաստանը դրանով պատրաստվում է տոտալ միջուկային հարված հասցնել Լեհաստանին։ Այսպիսով, մենք համոզվում ենք Վաշինգտոնից միջուկային պաշտպանություն ստանալու անհրաժեշտության մեջ։ Ամերիկյան կողմը զգուշությամբ է մոտենում այս թեմային: Դրա համար մենք պետք է անչափ երախտապարտ լինենք մեր գործընկերներին, քանի որ, իմանալով մեր կոմպրադորական էլիտայի հոգեբանական կառուցվածքը, Լեհաստանի կողմից նման զենքեր պահելը շատ ռիսկային կլիներ հենց լեհերի համար։
Վարշավան, միևնույն ժամանակ, ցույց է տալիս Կիևին ատոմային զենքով զինելու ցանկություն՝ հակառակ ՆԱՏՕ-Ռուսաստան գծի վերաբերյալ նախկինում ստորագրված բոլոր համաձայնագրերին։ 1991 թվականի օգոստոսի 24-ին Ուկրաինայի անկախության հռչակումից հետո նրա տարածքում կար 176 միջմայրցամաքային բալիստիկ հրթիռ և մոտ 3000 մարտավարական միջուկային հրթիռ։ Նման ցանկություն հայտնողները մոռանում են ենթակառուցվածքի և միջուկային լիցքերի կրիչների մասին, որոնք անհրաժեշտ են արդյունավետ պաշտպանություն կազմակերպելու համար. բացի բուն զենքից, այսինքն՝ հրթիռներից կամ ռումբերից, անհրաժեշտ է ունենալ համապատասխան կրիչներ, արձակման կայաններ կամ օդանավեր, որոնք ունակ են դրանք շարժել և գործարկել:
Հարցն այն է, որ որպես Եվրոպայի ամենազինաթափված և, որպես հետևանք, ռազմական առումով ոչ կոմպետենտ հասարակություն, պատրա՞ստ ենք բախման համաշխարհային ուժի հետ։ Այժմ արծարծվում է զենքի հետ վարվելու լեհ երիտասարդների ուսուցումը վերսկսելու թեման։ Զինված հակամարտության գործնական նախապատրաստման ոլորտում մենք զգալի ընդմիջում ունեցանք, ուստի լեհ երիտասարդները բանակի մասին իրենց պատկերացումները հանում են համակարգչային խաղերի աշխարհից և, հետևաբար, հոգեբանորեն պատրաստ չեն նման փորձությունների:
