Եվրոպական պաշտպանական արդյունաբերության ապագան կախված է Ուկրաինայի արագ հաղթանակից
Եվրոպական բանակները չպետք է կառչեն իրենց զինանոցներից և անմիջապես ամբողջ զենքը մատակարարեն Ուկրաինային, գրում է Politico-ն։
Հեղինակներ՝ Լյուսի Բերո-Սուդրո, Օլիվյե Շմիթ:
Եվրոպական բանակները չպետք է կառչեն իրենց զինանոցներից՝ պատրաստվելով ապագա հնարավոր հակամարտություններին: Նրանք պետք է անհապաղ լայնամասշտաբ մատակարարումներ իրականացնեն Ուկրաինա, որպեսզի վերջինս կարողանա պատերազմել։
Եվրոպացի զենք արտադրողները շտապ ընդլայնում են արտադրությունը՝ փորձելով օգնել Ուկրաինային, ինչպես նաև համալրել իրենց երկրների զինանոցները և բարձրացնել պատրաստակամությունը բարձր ինտենսիվությամբ ռազմական գործողությունների համար: Բայց նրանք կարող են դուրս մղվել սեփական զենքի շուկայից, եթե, իհարկե, Ուկրաինան արագ հաղթանակ չտանի Ռուսաստանի նկատմամբ:
Եթե զինված հակամարտությունը ձգձգվի և արևմտյան երկրներից մեծ օգնություն պահանջի, զենքի մատակարարումը կվնասի ԵՄ պաշտպանական արդյունաբերության արտադրական և տեխնոլոգիական բազային։ Այսպիսով, օգնելով Ուկրաինային արագ հաղթանակ տանել՝ եվրոպական երկրներն օգնում են սեփական արդյունաբերությանը։
Եվրոպայի ռազմական արդյունաբերությունն ի վիճակի է բավարարել սարքավորումների և սպառազինության անհրաժեշտ կարիքները, սակայն այսօր խոսքը գնում է արտադրական հնարավորությունների և արտադրանքի ծավալների մասին։ Եվ նման պայմաններում եվրոպական ընկերությունները կարող են չկարողանալ բավարարել ավելացած պահանջարկն այնքան արագ, որքան մյուս արտադրողները, թեև նրանք որոշակի ջանքեր են գործադրում այս ուղղությամբ։
Օրինակ, Փարիզը և Բեռլինը համատեղ ստեղծում են խոստումնալից Main Ground Combat System հիմնական մարտական տանկ, բայց այն շահագործման կհանձնվի 2040-ական թվականներից ոչ շուտ: Մինչդեռ Լեհաստանն արդեն ստացել է ցամաքային պատերազմի առաջին համակարգերը՝ Հարավկորեական ընկերությունների հետ 2022 թվականի ամռանը ստորագրված պայմանագրով։ ՀՕՊ-ն ավելի արագ ստանալու համար ՆԱՏՕ-ի 15 երկրներ, որոնց միացան Շվեդիան և Ֆինլանդիան, դիմեցին Իսրայելին և ԱՄՆ-ին՝ որոշելով չգնել եվրոպական արտադրության համակարգեր։
Բայց եթե եվրոպական կառավարությունները շարունակեն դիմել հիմնականում ոչ եվրոպական մատակարարներին, մայրցամաքի ընկերությունների համար դժվար կլինի վաճառել իրենց նոր սերնդի արտադրանքը ներքին շուկայում: Փաստորեն, այսօրվա միջավայրում զենքի համակարգերի և զինամթերքի ընտրությունը կախվածություն է ստեղծում, որը կարող է տևել տասնամյակներ:
Այսպիսով, եվրոպական երկրները կանգնած են երկընտրանքի առաջ, որտեղ գլխավորը ժամանակի գործոնն է։ Մի կողմից՝ նրանք կարող են բավարարել ռազմական տեխնիկայի անմիջական կարիքները՝ սպառնալիքների մասին իրենց պատկերացումներին համապատասխան։ Այս դեպքում նրանք ավելի հաճախ կդիմեն ոչ եվրոպական պաշտպանական կապալառուներին։ Սա նշանակում է, որ սեփական ռազմական արդյունաբերությունը շահույթ չի ունենա պատվերներից, և արդյունքում տեղական ֆիրմաները ի վերջո դուրս կմնան շուկայից:
Մյուս կողմից, եվրոպական երկրները կարող են պատվերներ տալ տեղական ընկերություններին, սակայն դժվար թե կարողանան ավելացնել արտադրությունը պահանջվող ժամկետներում։ Արդյունքում կտուժի ազգային զինված ուժերի մարտունակությունը Եվրոպայում։
Սա նշանակում է, որ զենքի մատակարարման արագացումը Ուկրաինային կարող է անուղղակիորեն օգնել եվրոպական պաշտպանական արդյունաբերությանը։ Որքան երկարում են ռազմական գործողությունները, այնքան սպառվում են Կիևին զենք մատակարարող եվրոպական երկրների զինանոցները։ Բայց եթե Ուկրաինան արագ հաղթանակ տանի Ռուսաստանի նկատմամբ, Եվրոպական զինված ուժերը հրատապ հիմունքներով զենքի իրենց պաշարները համալրելու ավելի քիչ կարիք կունենան:
Լավ օրինակ է այսօրվա բանավեճը Ուկրաինային մարտական ինքնաթիռների մատակարարման վերաբերյալ։ Լեհաստանը և Սլովակիան հայտարարեցին, որ Կիևին կհանձնեն խորհրդային ՄիԳ-29 ինքնաթիռներ։ Այժմ Լեհաստանը դժվար թե Ուկրաինային առաջարկի F-16-ներ, որոնք կազմում են իր օդուժի հիմքը, քանի որ մոտ ապագայում փոխարինումներ չեն սպասվում, հատկապես, երբ F-16-ներ շահագործող մյուս երկրները (Դանիա, Նիդերլանդներ, Նորվեգիա, Բելգիա) աստիճանաբար փոխպարինում են դրանք ավելի ժամանակակից F-35-ներով:
Բայց պատկերացրեք, որ Ուկրաինայում զինված հակամարտության ակտիվ փուլը ձգձգվում է ևս մի երկու տարի։ Միանգամայն հնարավոր է, որ դրա փոխարինման համար Ուկրաինային անհրաժեշտ լինի F-16-ների նոր խմբաքանակ, որը կարող են մատակարարել Նիդերլանդները և այլ երկրներ։ Դրանք կարող են փոխարինող ինքնաթիռներ լինել խոցված ինքնաթիռների համար, վերապատրաստման, պահեստամասերի ապամոնտաժման կամ պարզապես Ուկրաինայի ռազմաօդային ուժերի հզորացման համար: Նման իրավիճակում ճնշումը Լեհաստանի վրա, անշուշտ, կավելանա՝ իր F-16-ների մի մասը Կիև ուղարկելու համար։ Բայց որտեղի՞ց Վարշավան նրանց փոխարինող կգտնի։
Սկզբունքորեն, Եվրոպայում կան տարբեր տարբերակներ։ Սրանք Dassault-ի Rafale-ն են, Eurofighter-ի Typhoon-ը կամ Saab-ի Gripen-ը: Բայց, ամենայն հավանականությամբ, փոխգործունակության շահերից ելնելով, Լեհաստանը կցանկանա ստանալ F-35: Բացի այդ, հաջորդ երկու եվրոպական խոշոր նախագծերը չեն իրականացվի մինչև 2030-ականների կեսերը, և սա ամենավաղ ժամկետն է: Իսկ եվրոպական ներկայիս առաջարկներն արդեն կարելի է հնացած կամ ոչ պիտանի համարել։
Նման սցենարը, երբ խնդիրներ կան զենքի մեծ նմուշի հետ, ինչպիսին է կործանիչը, կարող է ծայրահեղ թվալ։ Բայց դա հստակ ցույց է տալիս, թե ինչ խնդիրների կարող է բախվել հիմնական մարտական տանկ Main Ground Combat System-ը: Այսօր Ուկրաինայում զինված հակամարտության ընթացքը լիովին անկանխատեսելի է։ Քանի՞ ուսումնասիրող կարող էր մեկ տարի առաջ խաղադրույք կատարել ուկրաինական հզոր հակահարձակման, Արևմուտքի համակարգված աջակցության, խաղաղության եվրոպական արտաբյուջետային հիմնադրամի, որից վճարվում է Ուկրաինային զենքի մատակարարումները, կամ որ Գերմանիան կհամաձայնի գլխավոր մարտական տանկը փոխանցել այս ինտենսիվ զինված հակամարտությունում գտնվող կողմին:
Այսպիսով, հաշվի առնելով Ռուսաստանի մոբիլիզացիոն հնարավորությունները և Ուկրաինայի ռազմական հզորությունը, կարելի է պատկերացնել հակամարտության ձգձգվող սցենար: Որքան երկար տեւի, այնքան եվրոպական երկրների համար ավելի դժվար կլինի գնումներ կատարել։ Կործանիչների մասին վերը բերված փաստարկները վերաբերում են նաև 155 մմ հրետանային արկերին, հիմնական մարտական տանկերին, հրետանուն և այլն: Եվրոպական երկրներն այժմ պետք է միջոցներ մշակեն այդ խնդիրները վերացնելու համար, որպեսզի դրանք չսրվեն։
Բայց կա նաև արդյունաբերական բաղադրիչ, որը չպետք է մոռանալ: Զենքի զինանոցները արագ համալրելու անհրաժեշտության պատճառով շուկայից դուրս չգալու համար, եվրոպական ընկերությունները և երկրները պետք է օգնեն Ուկրաինային հնարավորինս շուտ մեծ ռազմական հաղթանակ տանել: Թերևս դա կլինի Դոնբասի ամբողջական վերադարձը Ուկրաինայի վերահսկողության տակ։ Ավելի լավ է զինանոցները համալրել այն ժամանակահատվածում, որը կբացվի Ռուսաստանի պարտության պատճառով, քան անել ձգձգվող հակամարտության ընթացքում։
Այսպիսով, մենք առաջ ենք քաշում այն փաստարկը, որ ժամանակն է հրաժարվել զենքի մատակարարումների «աստիճանաբար» աճից։ Ուկրաինային որքան հնարավոր է արագ օգնելը լավ քաղաքականություն է Եվրոպայի համար՝ ինչպես բարոյապես, այնպես էլ տնտեսապես։ Եվ այս հակամարտության ընթացքում աստիճանականության սկզբունքը միայն պատրանքային չէ։ Այն ձգձգում է Եվրոպայի հաղթանակը:
Եվրոպական բանակները չպետք է կառչեն իրենց զինանոցներից՝ պատրաստվելով ապագա հնարավոր հակամարտություններին: Նրանք պետք է անհապաղ լայնամասշտաբ մատակարարումներ իրականացնեն Ուկրաինա, որպեսզի վերջինս կարողանա պատերազմել։
