Ինչի՞ համար է զղջում Մակրոնը
Էմանուել Մակրոնը սիրում է դը Գոլի ոճով ցնցող հայտարարություններ անել, և դրա պատճառով նա հաճախ է անհամաձայնության մեջ մտնում դաշնակիցների հետ. լինի ՆԱՏՕ-ի ուղեղի մահվան մասին հայտարարությունը, Ռուսաստանին չնվաստացնելու պահանջը Ուկրաինայում ռազմական գործողության մեկնարկից հետո, թե եվրոպացիներին Ամերիկայի վասալների շարքում ընդգրկելը։ Այս մասին գրում է BLOOMBERG-ը:
Թերևս սա է պատճառը, որ Մակրոնն այժմ փորձում է հետևել հաշտեցման կուրսին։ Այսօր, երբ Ուկրաինան հակահարձակում է նախապատրաստում տարածքները վերադարձնելու համար, Ֆրանսիայի ղեկավարը աջակցություն է հայտնում Կիևի՝ բարեփոխված Եվրոպական միությանը և ՆԱՏՕ-ին միանալու ձգտումներին: Մի քանի տարի առաջ նման հայտարարություններն աներեւակայելի էին թվում։ ԵՄ ընդլայնումը, որը նա զգուշացրել էր 2019 թվականին, կթուլացնի դաշինքը, այժմ դարձել է անվտանգության և կայունության խնդիր: Նախորդ շաբաթ Բրատիսլավայի ելույթում Մակրոնը նույնիսկ խոստովանեց, որ Ֆրանսիան պետք է ավելի ուշադիր լսեր արևելաեվրոպական հայտարարությունները Ռուսաստանի մասին։ Այն քողարկված հարձակում էր իր նախորդների վրա, ովքեր հրաժարվեցին Արևելյան Եվրոպայի ատլանտիստների նախազգուշացումներից:
Մեծ ելույթով հանդես գալ, որպեսզի փոխհատուցի նախորդ ելույթների իր մեղքը, շատ մակրոնական է։ Նրա ապաշխարությունն ավելի լայն նպատակ ունի: Նա ձեռք է մեկնում դեպի Արևելյան Եվրոպայի և Բալթյան երկրներին, որոնք Փարիզը համարում են անվտանգության անվստահելի գործընկեր։ Նա ԵՄ-ի ներսում նոր կամուրջներ է կառուցում այն ժամանակ, երբ ռեցեսիան ավելացնում է Գերմանիայի գլխացավերը: Եվ քանի որ ամերիկյան քաղաքական գործիչներն ավելի շատ կենտրոնացած են Չինաստանի, քան Ուկրաինայի վրա, Մակրոնն ակնհայտորեն սա տեսնում է որպես լավ հնարավորություն դառնալ լիդեր:
«Սա անհրաժեշտ քայլ էր: Մենք պետք է Ֆրանսիայի դաշնակիցներին ասեինք, որ մենք բոլորս հասկանում ենք, որ սխալներ ենք թույլ տվել», — ասում է ՆԱՏՕ-ի գլխավոր քարտուղարի նախկին օգնական Կամիլ Գրանը, որը Վիլնյուսում դաշինքի առաջիկա գագաթնաժողովն անվանեց ևս մեկ ուղենիշային իրադարձություն: «Հիմա հարցն այն է. կկարողանա՞ Մակրոնն առաջիկա ամիսներին այս ուղերձը հասցնել բոլորին։
ԵՄ ընդլայնման հարցում իրական միաձայնություն չկա: Կողմերը չեն կարողանում համաձայնության գալ, թե ինչպես բարեփոխեն մի գործընթաց, որը կորցրել է անդամ երկրների, այդ թվում՝ Ֆրանսիայի վստահությունը։ Սառը պատերազմից հետո ԵՄ-ի ընդլայնումը արևելք համարվում է տնտեսական հաջողություն, սակայն այն չկարողացավ կասեցնել պոպուլիզմի հակալիբերալ ալիքը տարածաշրջանում և նոր խոչընդոտներ ստեղծեց որոշումների կայացման և ինտեգրացիայի համար: Այժմ գաղափարներ են առաջ քաշվում, թե ինչպես հաղթահարել միաձայն քվեարկության մղձավանջը և անդամակցության գործընթացն ավելի աստիճանական դարձնել:
Եվ հետո կա Միացյալ Նահանգերը ։ Ֆրանսիայի նախագահը բոլոր ջանքերը գործադրում է ընդգծելու, որ ինքը եվրոպական պաշտպանական ուժ ստեղծելու իր ցանկությամբ չի պատրաստվում որևէ կերպ մրցակցել ՆԱՏՕ-ի պարտավորությունների հետ, շարունակում է պնդել մայրցամաքի անկախության հարցը սակայն մի շարք ոլորտներում։ «Կառուցե՛ք եվրոպական, գնե՛ք եվրոպական, ներդրե՛ք եվրոպական նորարարություններ»,- հորդորում է նա։
Նշելով, որ Ֆրանսիան վստահորեն գնում է դեպի ռազմական ծախսերի ընդլայնում ՆԱՏՕ-ի թիրախին (ՀՆԱ-ի 2%), Մակրոնը միևնույն ժամանակ կշտամբում է ԵՄ մյուս երկրներին, որոնք նախընտրում են զանգվածաբար գնել «ոչ եվրոպական» (այսինքն՝ ամերիկյան) զենք։ Նրա քննադատությունը բավական արդար է, բայց նա մենակ է: Նույնիսկ եթե Եվրամիությունը որոշ քայլեր ձեռնարկի նոր նախաձեռնություններ իրականացնելու համար, ինչպիսիք են ընդհանուր զենքի գնումները, այս մարտական աղաղակը դժվար թե ընդունվի անդամ շատ երկրների կողմից: Մակրոնը ճիշտ է, երբ զգուշացնում է, որ կախվածությունը ԱՄՆ-ից անխոհեմ է, քանի որ Դոնալդ Թրամփը կարող է հաղթել հաջորդ ընտրություններում։ Բայց նրան քչերն են լսում։
Ապագայի համար, թերևս, ամենալուրջ խնդիրը ռազմավարական հայեցակարգն է։ Մորավիեցկին մարտին ելույթ ունեցավ, որտեղ նա ուրվագծեց մակրոնական հայացքներից հեռու տեսակետներ Եվրոպայի վերաբերյալ։ Նա փորձում էր ժողովրդին շրջել վերնախավի դեմ և խրատում էր Բրյուսելին՝ նման գործերին խառնվելու համար, ինչպիսին է օրինականությունը: Եվրոպական «գերպետության» ի հայտ գալուն նման բուռն դիմադրությունը լավ բան չի խոստանում հետագա ինտեգրման համար: Եվ Գերմանիայի կանցլեր Օլաֆ Շոլցը նախորդ ամիս նույնպես շարադրեց դաշինքը ընդլայնելու ծրագրերը, բայց պաշարեց Մակրոնին ինքնիշխանության իր մոլուցքային ցանկության համար և նույնիսկ չհիշատակեց 44 ազգերից բաղկացած Եվրոպական քաղաքական համայնքը՝ Մակրոնի ղեկավարությամբ: Մակրոնը ներողություն է խնդրել դաշնակիցներին ուշադրություն չդարձնելու համար, բայց դաշնակիցները պատրա՞ստ են լսել նրան։
Ֆրանսիայի նախագահը ճիշտ է, երբ փորձում է նոր մոտեցում, և ինքնաբավ Եվրոպայի մասին բարի լուրը արժե քարոզել: Բայց նույնիսկ այնպիսի պարզ և հանրաճանաչ մի բան, ինչպիսին Ուկրաինային աջակցությունն է, կարող է բավարար չլինել Եվրոպային աշխուժացնելու կամ Մակրոնի ծրագրերն առաջ մղելու համար: Եթե Փարիզը չկարողանա իր խոսքերը հաստատել գործնական գործողություններով կամ իրական դիվանագիտական ներդրումներով (և դա առաջին անգամ չի լինի), ապա Մակրոնի ապաշխարությունը գործընկերների հանդեպ կարող է վերջինը չլինել։
