Արևմուտքի գլխավոր խնդիրը

Ժամանակակից աշխարհում իրերը միանում են: Բայց հաճախ ոչ այնպես, ինչպես մենք ակնկալում ենք: Ռուսաստանը, մեզ ասում են, պետք է պարտվի Ուկրաինայում, այլապես ամբողջ միջազգային կարգը կփլուզվի։ Մեզ զգուշացնում են, որ Չինաստանի վերելքը ներկայացնում է նմանատիպ մարտահրավեր: Այս մասին գրում է հոդվածի հեղինակ Տարիկ Սիրիլ Ամարը(Tarik Cyril Amar) NEWSWEEK-ում

Այնուամենայնիվ, իրականում ամենամեծ գլխացավը, հավանաբար, գալիս է ներսից՝ կրկին Գերմանիայից: Հիշողության մեջ  Գերմանիան էր, որը ոչ միայն խախտեց, այլ կոտրեց միջազգային կարգը, ոչ թե մեկ, այլ երկու անգամ՝ 1914-ին և 1939-ին: Զավեշտն այն է, որ եթե հին Գերմանիան չափազանց հաստատակամ էր, ապա նոր Գերմանիան չափազանց հնազանդ է:

Բազմաթիվ բողոքներ են հնչել Ուկրաինային Գերմանիայի ժամանակավրեպ աջակցության վերաբերյալ, մասնավորապես՝ Կիևին «Տավրուս» հրթիռներ մատակարարելու հարցում անվճռականության պատճառով։ Բայց թույլ մի տվեք, որ աղմուկը շեղի ձեզ: Իրական պատմությունը, որը կունենա տևական հետևանքներ ապագայում, այն է, թե որքան հեռուն է գնացել Գերմանիան: Բեռլինն այժմ ռազմական և հումանիտար օգնության հիմնական մատակարարն է, և առանց դրա ԵՄ-ն, որի ղեկավարը գերմանուհի Ուրսուլա ֆոն դեր Լեյենն է, երբեք չէր գերազանցի նույնիսկ ամերիկյան աջակցությունն Ուկրաինային: Մոսկվայի նկատմամբ անհանդուրժողականության քաղաքականության մեջ նոր Բեռլինը նույնպես հավասարը չունի։

Ո՞ր երկրներն են ամենաազդեցիկը աշխարհում

Այնուամենայնիվ, տնտեսապես ժամանակակից Գերմանիան կառուցված է մի պարզ սկզբունքով. ներմուծել հումք և էներգիա, ավելացնել աշխատուժ և տեխնոլոգիա և վաճառել արդյունքները: Հեռացրեք մրցունակ գներով էներգիան խառնուրդից, և մոդելը փլուզվում է: Մեկ տարի առաջ «ապարդյունաբերականացման» մասին խոսակցությունները չափազանցված էին թվում: Հիմա սա նոր նորմալ է։ Սպառողները խնայում են, ընկերությունները փակվում կամ տեղափոխվում են: Ընտրողները վախենում են:

Ռուսաստանի և Չինաստանի հարցում Գերմանիայի կատարյալ հավատարմությունն արևմտյան քաղաքականությանը չարագուշակ գին ունի:

Սա միայն կոալիցիաներ միավորելու հարցը չէ մի երկրում, որը ավանդաբար կառավարվում է կենտրոնից: Մինչ ավանդական կուսակցությունները անկում են ապրում կամ լճանում, կա արտաքին մարտահրավերներ հավաքող ուժ: AfD-ն (Այլընտրանք Գերմանիայի համար)՝ պոպուլիստական կուսակցությունը, որն ունի աջ և ծայրահեղ աջակողմյան (կարծում ենք՝ գերմանական թրամփիզմ) ընտրողներ: Այն այժմ երկրորդ տեղն է զբաղեցնում ազգային ընտրություններում, առաջ անցնելով կառավարություն-կոալիցիոն բոլոր կուսակցություններից և գրեթե գերազանցելով ավանդական, կենտրոնամետ աջին՝ Քրիստոնեա-դեմոկրատական միությանը, որը ընդդիմադիր է:

Առայժմ կա չգրված կանոն՝ խուսափելու կոալիցիաներից «Այլընտրանք Գերմանիայի համար» կուսակցության հետ — սա գերմանական քաղաքականության այսպես կոչված «պաշտպանիչ պատն է»։ Բայց այն փլուզվում է: Եթե ​​– կամ երբ – «Այլընտրանք Գերմանիայի համար»-կուսակցությունը հավաքի այնքան ձայներ, որպեսզի դառնա կոալիցիայի համար անփոխարինելի, «պաշտպանիչ պատը» կփլվի: Որտեղի՞ց է սա հայտնի: Պատմությունից. սա հենց այն է, ինչ վաղուց տեղի ունեցավ Կանաչների հետ, որոնք նույնպես քաղաքական ծայրամասում էին և համարվում էին արմատական ​​ապստամբներ։ Հիմա նրանք կառավարությունում են, և ոչ առաջին անգամ։

Ձախից նույնպես արտաքին մարտահրավեր է առաջանում: Չեն դադարում շշուկները , որ Սառա Վագենկնեխտը` Գերմանիայի Ձախ կուսակցության (Die Linke) ամենախարիզմատիկ գործիչը, պատրաստվում է ստեղծել իր սեփական հարթակը: Գաղափարապես այն շատ է տարբերվելու «Այլընտրանք Գերմանիայի համար»-ից։ Ոչ բոլոր պոպուլիստներն են նույնը: Եվ այնուամենայնիվ Վագենկնեխտի կուսակցությունը, ինչպես ցույց են տալիս հարցումները, շատ լավ շանսեր կունենար։

Գերմանական մոդելի այս կրկնակի ճգնաժամը — տնտեսագիտության և քաղաքականության մեջ — ունի բազմաթիվ պատճառներ: Դրանցից երեքը կապված են պատերազմի հետ Ուկրաինայի շուրջ: Առաջին հերթին տարածված է այն կարծիքը, որ Բեռլինը զոհաբերել է իր կենսական շահերը՝ հօգուտ արևմտյան ռազմավարության: Երկրորդ՝ մեծ մտահոգություն կա ինքնիշխանության չափազանց մեծ կորստի կապակցությամբ։ Եվ երրորդ՝ տագնապալի են նաև ռեցեսիայի և տնտեսական անկման հետևանքները։